Barranquilla Μέρος δεύτερο

Επιτέλους ξαναγράφουμε!!!
Από τις 26 Μαΐου μέχρι σήμερα έχουν περάσει  4 μήνες και 5 ημέρες, αλλά οι μνήμες μας από το μακρινό και εξωτικό ταξίδι μας στην Κολομβία παραμένουν αναλλοίωτες όπως την στιγμή που τις ζούσαμε εκεί. Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να σας εξηγήσω τι συνέβη και πέρασε τόσος καιρός από το προηγούμενο άρθρο, αλλά το μόνο που θα σας πω είναι ότι αυτήν τη στιγμή που γράφω ήδη νιώθω την αύρα του καρναβαλιού τις Μπαρανγκίγιας.

Το δεύτερο μεγαλύτερο καρναβάλι στην Λατινική Αμερική διεξάγετε στην Μπαρανγκίγια της Κολομβίας, η πόλη είναι χαώδης, άναρχη και με πολύ κίνηση στους δρόμους. Στη νότια πλευρά της πόλης, όπου είναι η είσοδος της Μπαρανκγίγια, η ευγενέστατη Χοσεφίνα και ο σύζυγος της μας υποδέχτηκαν με αγκαλιές, φιλιά και ένα ζεστό γεύμα πριν ανηφορίσουμε για την παρέλαση του καρναβαλιού όπου ίσα που προλαβαίνουμε. Μας έδωσαν μπλουζάκια και καπέλα για να μπούμε στο κλίμα, συμβουλές σε περίπτωση που χαθούμε και πολύ, μα πολύ θετική ενέργεια. Είναι οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στην γη, λένε και εννοούνε τους κοστένιους, αυτούς που ζούνε στις ακτές τις καραϊβικής και να σας πω μέχρι τώρα συμφωνώ και επαυξάνω.
Είναι η ώρα για αναχώρηση, η ώρα κοντεύει 6 το απόγευμα και εάν δεν έχει πολύ κίνηση στους δρόμους σε μισή ώρα θα είμαστε στο απόλυτο σημείο συνάντησης.
Επιβιβαζόμαστε σε ένα ταξί, στο δεύτερο που βρήκαμε, μια και ο πρώτος μας εγκατέλειψε και με πρόσωπα που λάμπουν από ευτυχία πηγαίνουμε στην "μάχη των λουλουδιών".

Πολύς κόσμος μαζεμένος σε μια πλατεία περιμένει με ανυπομονησία την παρέλαση και εμείς ένα τρόπο να χωθούμε ανάμεσα τους για να πάρουμε μια γεύση από το Κολομβιανό καρναβάλι.
Πολλοί μικροπωλητές πουλάνε ζεστά καλαμπόκια με βούτυρο, άλλοι σουβλάκια και κάποιοι άλλοι την "παγίδα" της φιέστας. Και τι εννοώ με την λέξη παγίδα; όλοι που βρίσκονται γύρω μας κρατάνε μπουκάλια με αφρούς, ξέρετε, αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι 8 ετών και άλλοι τόσοι χάρτινα κουτάκια με πούδρα, μια σκόνη όπου σε συνδυασμό με τον αφρό είσαι ότι πρέπει για να σου αδειάσουν στο κεφάλι και ένα τσουβάλι με πούπουλα!!! Αλλά όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι, από 8 ετών έως 78 και δεν αφήνουν κανέναν ανικανοποίητο.

Τελικά βρήκαμε μια ωραία θέση στην υπερυψωμένη  αυλή της ταβέρνας με τα κοτόπουλα, εφοδιαστήκαμε με τα απαραίτητα και περιμένουμε την παρέλαση συνοδεία με διαφορετικές μουσικές από κάθε μπαλκόνι. Λίγη ώρα αργότερα τα πρώτα άρματα έκανα την εμφάνιση τους και οι άντρες τις παρέας, όχι μόνο της δικής μας, επιβραβεύουν τις καλλίγραμμες  χορεύτριες αλλά τους μικρούς ήρωες της "μάχης των λουλουδιών", όπως λέγεται και το σημείο που διεξάγεται η σημερινή παρέλαση.
Το περιμέναμε κάπως πιο φανταχτερό όλο το σκηνικό αλλά οι ντόπιοι μας είπαν ότι η μεγάλη παρέλαση θα γίνει αύριο στο κέντρο της πόλης και αυτή εδώ είναι μια μικρή τοπική γιορτή για τους ντόπιους της πόλης, γι αυτό μάλλον ήμασταν οι μοναδικοί ξένοι στο στενό μπαλκονάκι της ταβέρνας με τα κοτόπουλα. Τα κοτόπουλα δεν άργησαν να εμποτίζονται με αφρούς και πούδρα, ο ψήστης συνεχώς να προσπαθεί να τα προστατέψει, αλλά αδίκως μιας και όλοι ήταν μέσα στο κόλπο, μια συνταγή που θα μπορούσε να εφαρμόσει θα ήταν ψητό κοτόπουλο με πατάτες, αφρό, πούδρα, μπίρα και καλής σας όρεξη.


Πολύ σύντομα η συνέχεια για το τι έγινε το ίδιο βράδυ στο διασημότερο κλάμπ της Κολομβίας.

Barranquilla ερχόμαστε...

Μετά από μια απουσία σχεδόν 2 μηνών, είμαστε πάλι εδώ για να σας διηγηθούμε την συνέχεια του ταξιδιού μας στην Κολομβία.
Σταμάτησα να γράφω άρθρα από την μέρα που επέστρεψα στην Ελλάδα, δεν ξέρω γιατί, χρειάστηκα πολύ χρόνο για δεχτώ την επιστροφή ή μάλλον ξέρω, κάτι με χάλασε που επέστρεψα και αυτό θα το αποκαλύψω στο τελευταίο άρθρο αυτού του μπλοκ.
'Εχω λάβει αμέτρητα μηνύματα από όλους αυτούς που μας ακολουθούν νοερά, με το εύλογο ερώτημα, είστε καλά;;;  Είμαστε όλοι καλά, ο Δημήτρης ταξιδεύει στον κόσμο, ο Νίκος δουλεύει για να καλύψει τις ανάγκες του κι εγώ έχω αφοσιωθεί στο επόμενο ταξίδι μου.

Λοιπόν, είχαμε μείνει στην Καρταχένα και στα νησιά Ροζάριο. Την επόμενη μέρα συμφωνήσαμε να αναχωρήσουμε για την Μπαρανγκίγια, την πόλη που διεξάγεται το μεγαλύτερο καρναβάλι της Λατινικής Αμερικής, μετά τις Βραζιλίας φυσικά.
Εδώ είναι, που όλα αλλάζουν. Το πρωί που ξυπνήσαμε στο διαμέρισμα της μπόκα γκράντε, όλα μας φαίνονταν ήσυχα και ότι ο χρόνος είναι μαζί μας. Οι δύο από την παρέα συμπεριφέρονται λες και θα μείνουμε μερικά χρόνια στην Κολομβία, ενώ εγώ, επειδή είμαι και ο μόνος που μιλάει ισπανικά απο την παρέα, έχω ρωτήσει όσους βλέπω μπροστά μου πως θα πάμε γρήγορα και φτηνά στην Μπαρανγκίγια.

Η Μπαρανγκίγια απέχει από την Καρταχένα περίπου 2 ώρες με αυτοκίνητο ή 4 με λεωφορείο επειδή ο σταθμός των λεωφορείων απέχει απο την πόλη περίπου 1 ώρα!!! Σε καμία περίπτωση δεν θα το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Υπάρχουν οι εξής λύσεις, ένα μικρό πούλμαν αναχωρεί κάθε 2 ώρες για Μπαρανγκίγια και λέγεται puerta-puerta, δηλαδή σε παραλαμβάνει από το ξενοδοχείο σου ή όπου είσαι τέλος πάντων και σε πάει όπου ακριβώς θες να πας. Το κόστος είναι μικρό, περίπου 12 ευρώ το άτομο αλλά, σήμερα είναι η πρώτη μέρα του καρναβαλιού και δεν υπάρχει κανένα διαθέσιμο, έτσι λοιπόν το μόνο που μένει είναι ταξί.
Εκατοντάδες ταξί περνάνε μπροστά από το διαμέρισμα που μένουμε αλλά κανείς δεν θέλει να μας πάει με την τιμή που ζητάω, αλλά για καλή μας τύχη βρίσκουμε κάποιον σε ανάγκη και συμφωνούμε στα 50 ευρώ για 4 άτομα, ναι είμαστε 4 τώρα πια και ο ένας χειρότερος από τον άλλο, χαχαχα.
Στο Μεντεγίν γνωρίσαμε τον Σπύρο, ένα Έλληνα που μας φιλοξένησε στο χόστελ που έχει ανοίξει τον τελευταίο χρόνο όπου και γνωρίσαμε την Ντιάνα Καρολίνα Ρουδίας Μεντόζα. Χτες μας τηλεφώνησε και μας ρώτησε αν μας επιτρέπει να μας ακολουθήσει στο ταξίδι μας και με την ευκαιρία να επισκεφτεί τα βόρια παράλια της Κολομβίας για πρώτη φορά.
Τώρα πια είμαστε 2 που μιλάμε ισπανικά και άλλοι 2 που μιλάνε πολύ μεταξύ τους και απλά ακολουθούν τα δικά μας κανονίσματα.
Στις 12 ακριβώς έχουμε ραντεβού με τον οδηγό του ταξί ακριβώς μπροστά από το διαμέρισμα. Πίνουμε καφέ, τρώμε πρωινό και αρχίσουμε να γεμίζουμε τα σακίδια μας, τα μισά μένουν απ έξω και τα κρεμάμε όπως όπως γύρω από τα σακίδια για να μην αργήσουμε στο ραντεβού με το ταξί στην Καρταχένα της Λοκομβίας. Γιατί Λοκομβία; διότι ο τύπος δεν ήρθε ποτέ, μάλλον βρήκε καλύτερη κούρσα και μας άφησε στα κρύα του λουτρού και τι λουτρού, η θερμοκρασία αγγίζει τους 38 βαθμούς Κελσίου, όλοι ζητάνε τα διπλά από ότι είχαμε συμφωνήσει με τον προηγούμενο και ο χρόνος περνάει με την πιθανότητα να χάσουμε το καρναβάλι...
Τελικά μετά από 3 ώρες περίμενοντας στο στέγαστρο ενός φαστ φουντ συμφωνούμε να μας πάει ένας τύπος με λουλουδιστό πουκάμισο και μουσική στην διαπασών. Στριμώξαμε τα σακίδια στο πορτ παγκάζ εφοδιαστήκαμε με μπόλικο νερό και πήραμε τον δρόμο για την μεγαλύτερη φιέστα της Κολομβίας.
Στην Μπαρανγκίγια τα ξενοδοχεία την εβδομάδα του καρναβαλιού έχουν τιμές εξωφρενικές αλλά και για μας που πάμε την τελευταία στιγμή ακόμα χειρότερα. Ευτυχώς η Ντιάνα έχει μια γνωστή οικογένεια που θα μας φιλοξενήσει στο φτωχικό τους και θα μας βγάλει απο το αδιέξοδο της διαμονής.

Η διαδρομή για την Μπαρανγκίγια τελικά διήρκησε περίπου 3 ώρες και 30 λεπτά μιας και είχαμε μια καθυστέρηση από ένα μπλόκο του στρατού που μας άδειασε τα σακίδια ψάχνοντας για ναρκωτικά ή όπλα και άλλη μια ώρα ώσπου να βρούμε το σπίτι που θα μας φιλοξενούσαν, για ακόμα μια φορά αποδεχτήκαμε ότι οι Κολομβιανοί οδηγούν σαν τρελοί και το διασκεδάζουν.

Από δω και στο εξής θα σας γράφω πιο συχνά μιας και οι αναμνήσεις μου γαργαλάνε το μυαλό και μου λένε, μοίρασε μας και στους άλλους, δεν θα είμαστε εδώ για πάντα.

Σύντομα η συνέχεια για πιο τρελό πάρτι της Κολομβίας...

Καραϊβική: Νησιά Ροζάριο

Τα βόρια παράλια της Κολομβίας βρέχονται από τον Ατλαντικό ωκεανό και την Καραϊβική θάλασσα, και το καλύτερο που έχεις να κάνεις όταν βρεθείς εκεί, είναι να βουτήξεις στα καταγάλανα νερά, της διασημότερης θάλασσας στον κόσμο.
Από την πόλη της Καρταχένα, οι όμορφες και τροπικές παραλίες απέχουν περίπου 20 χιλιόμετρα και σίγουρα σε ανταμείβουν με την εξωτική ομορφιά τους και τα αστραφτερά τυρκουάζ νερά. Επιλέξαμε να πάρουμε το καραβάκι και να κάνουμε την κρουαζιέρα από το λιμάνι της Bocagrande και προορισμό τα νησιά Ροζάριο και κατόπιν να αποβιβαστούμε στην Baru, μια περιοχή όπου βρίσκεται η playa blanca( λευκή παραλία). Η άφιξη μας στο λιμάνι ήταν στις οχτώ και τέταρτο το πρωί, έπρεπε να βρισκόμασταν εκεί τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα για να βρούμε εισιτήριο, αλλά τελικά υπάρχουν πολλές επιλογές από την πληθώρα πλοίων και βαρκών που κάνουν την συγκεκριμένη κρουαζιέρα καθημερινά.
Το πλοίο που θα μας μετέφερε στην εξωτική Καραϊβική, ήταν ένα πλοιάριο, χωρητικότητας 70 περίπου ατόμων, εξοπλισμένο με όλες τις ανέσεις για μια ημερήσια θαλάσσια εκδρομή, την μουσική στην διαπασών, μικροπωλητές να προσφέρουν τυρόπιτες και παγωτά και την Σαλώμη να κάνεις το χορευτικό της για μια παρέα ηλικιωμένων που υποθέτω ότι έκαναν μια απόδραση από την καθημερινότητα.

Το σημαντικότερο για αυτή την κρουζιέρα, ήταν το αντιλιακό. Ο ήλιος κοντά στον ισημερινό είναι καυτός και δεν κάνει σε κανένα χάρες, κι εμείς ακόμα μοιάζουμε με εσκιμώους ανάμεσα στους ντόπιους, καλύτερα που δεν έχω πιεί ακόμα καφέ, παρά να είχα ξεχάσει το αντιλιακό, διότι τα 2/3 της διαδρομής τα περάσαμε έξω, στην κουβέρτα του πλοίου κάτω απο τον ήλιο κάνοντας παρέα στα δελφίνια που μας συνόδεψαν αξιοπρεπώς.

Μερικά από τα νησιά Ροζάριο είναι ιδιωτικά και απαγορεύεται η αποβίβαση, όλα είναι μικρά νησάκια κοντά στην ακτή, γεμάτα κέδρους και φοίνικες και όσα είναι πολύ μικρά και δεν πάνε άνθρωποι, ακόμα, είναι σαν κομμάτια από το παζλ του παραδείσου. Δύο ώρες μετά την αναχώρηση μας από το λιμάνι της Καρταχένα, ο καπετάνιος ετοιμάζει να πλευρίσει ίσως το μεγαλύτερο νησί που έχουμε δει έως τώρα για να παραμείνουμε εκεί για μία ώρα περίπου. Οι περισσότεροι δεν θέλαμε να περιμένουμε το πλήθος να αποβιβαστεί και μίας και δεν υπήρχε ούτε δείγμα παραλίας, βουτήξαμε απο το πλοίο λίγα μέτρα απο το φράγμα με τα δελφίνια και τα νέρα να έχουν την ιδανική θερμοκρασία για εμάς τους ζεσταμένους.
Η μόνη δραστηριότητα στο νησί είναι ένα μικρό Δελφινάριο, όπου πληρώνοντας ένα εισιτήριο περίπου 6-7 ευρώ, θα δεις μια μικρή επίδειξη με τα δελφίνια να κάνουν ότι τους λένε οι εκπαιδευτές τους, πολλοί ψαράδες-μικροπωλητές πουλάνε γαρίδες και άλλες νοστιμιές του ωκεανού προσπαθώντας να σε πείσουν ότι αυτό που θα σου προσφέρουν είναι καλύτερο και από το viagra!.
Κολυμπούσαμε μέχρι την στιγμή που μας φώναξαν για να αποχωρήσουμε με προορισμό την playa blanca, είναι μια παραλία όπως αυτές που βλέπουμε στα καρτ-ποστάλ, το γεύμα το έχουμε προπληρώσει, φρέσκο ψάρι με τα συνοδευτικά του, εν το μεταξύ δεκάδες μαύρες κυρίες με τις άσπρες κελεμπίες προσφέρουν μασάζ στα πόδια και άλλοι τόσοι πουλάνε βραχιόλια και κρεμαστά από τα πιο σπάνια κοχύλια της Καραϊβικής, τι να κάνουμε, βρισκόμαστε στην Λοκομβία.

Η επιστροφή ήταν εξίσου διασκεδαστική μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι, για να αρχίσουμε τα σχέδια για την μεγαλύτερη γιορτή της Κολομβίας, το καρναβάλι της Μπαρανγκίγια.
σύντομα η συνέχεια...

Καρταχένα Μέρος δεύτερο.

Εξουθενωμένοι απο την ζέστη και απελπιστικά πεινασμένοι, ρωτάμε την σπιτονοικοκοιρά που μπορούμε να φάμε κάπου κοντά και φτηνά, μου υπόδειξε ένα τοπικό εστιατόριο με τοπική κουζίνα προσφέροντας πολύ καλές τιμές, νομίζω οτι δεν το βρήκαμε ποτέ κι αν ήταν αυτο στο οποίο φάγαμε, οι τιμές του ήταν διπλάσιες απο εκείνες που μας είπε. Πολλά απο τα τοπικά εστιατόρια σε όλη την χώρα προσφέρουν φαγητό σε ντόπιους και ξένους με μόλις 2 ευρώ. Το μενού περιέχει ένα πιάτο με ρύζι, φασόλια, μπανάνα τηγανητή, λίγη σαλάτα και μια μερίδα κρέας( κοτόπουλο, χοιρινό ή μοσχάρι) περίπου στα 120 γραμμάρια, οι περισσότεροι προσφέρουν στην αρχή μια σούπα(πεντανόστιμη) και φυσικό χυμό από λάιμς. Όλα αυτά είναι αρκετά για να χορτάσεις, αρκεί όμως να τα πληρώσεις αναλόγως.
Στην BocaGrande, στην καλή περιοχή της Καρταχένας, εκεί όπου τα πανύψηλα κτήρια ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, τα πολυκαταστήματα και τα τεράστια Σούπερ-μάρκετ κάνουν την εμφάνισης τους για εκείνους που διαθέτουν χρήματα, όλα είναι ακριβότερα και πιο σύγχρονα, η φασαρία όμως στους πολυσύχναστους δρόμους μέχρι περίπου στις 10 το βράδυ μας έκανε να θέλουμε να κυκλοφορούμε μόνο στην παλιά πόλη, όπως και άλλοι χιλιάδες επισκέπτες.

Η Καρταχένα είναι βασικός προορισμός για αυτούς που ταξιδεύουν στην Κολομβία, την συστήνουν όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, αλλά για μένα ένα 2μερο θα ήταν αρκετό. Πολλοί από τους 'ξένους' ήταν από τις Ηνωμένες πολιτείες, όπου για αυτούς είναι πάρα πολύ κοντά και μπορούν άνετα να πεταχτούν για το Σαββατοκύριακο.

Βράδιασε στην πόλη, το διαμέρισμα που βρήκαμε ήταν παραπάνω από άνετο και για μεγάλη μου τύχη,  κάποιος είχε αφήσει το μόντεμ του ξεκλείδωτο. Η ώρα που μπορείς να βγεις στην πόλη είναι γύρω στις δέκα το βράδυ, τότε αρχίζει να έχει ενδιαφέρον από την πλευρά διασκέδασης, πολλά μπαρ και μικρά κλαμπ, εγώ θα τα ονόμαζα όλα μπαρ, είναι στην διάθεση μας για να το ρίξουμε και λίγο έξω.

 Όλα βρίσκονται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, άρα οι βόλτες και οι περασάδες έδιναν και έπαιρναν. Στα καλά μπαρ οι ξένοι πληρώνουν είσοδο με ποτό, περίπου στα 4 ευρώ αλλά το σέρβις παραμένει αργό και υπομονετικό. Οι Κολομβιανοί δεν βγαίνουν μόνο για πιουν, αυτό μπορούν να το κάνουν και στο σπίτι ή σε ένα παγκάκι στην πλατεία, ο κύριος λόγος είναι να χορέψουν και να φλερτάρουν, αλλά όταν λέμε χορό, εννοούμε χορό. Μπαγιανάτο, λέγεται ο παραδοσιακός χορός των costenios, είναι όπως έχουν την Salsa οι Κουβανοί, και οι Κολομβιανοί έχουν την δική τους Salsa, και άλλους χορούς πολλούς και ειδικά τώρα που πλησιάζει το καρναβάλι δεν τους σταματάει τίποτα, όπως έχω γράψει και στο τίτλο του μπλόγκ, βρισκόμαστε στην Λοκομβία, στην χώρα των τρελών.

Όσοι βρεθείτε στην Καρταχένα να έχετε υπόψιν ότι τα ταξί δεν χρησιμοποιούν ταξίμετρο, όλα γίνονται με συμφωνία, πόσο θέλετε να μας πάτε..εκεί; Για όλα τις διαδρομές όμως υπάρχουν συγκεκριμένες ταρίφες και αν σας πούνε ότι το βράδυ έχει διαφορετική ταρίφα μην πέσετε στην παγίδα, έτσι κι αλλιώς πάντα το συμφωνηθέν ποσό είναι υπέρ του οδηγού.

Την επόμενη μέρα την αφιερώσαμε στον Θεό Μορφέα, λίγη ξεκούραση είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν, μιας και τα βράδια δεν τα αφήνουμε να πάνε χαμένα, προτιμήσαμε να παραμείνουμε στο διαμέρισμα, να ψωνίσουμε από τον κοντινότερο μάρκετ και να μαγειρέψουμε ότι μας είχε λείψει.

Την επομένη αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε, αφού η παραλία εδώ είναι τόσο απαίσια και άσχημη, κουβέντες ντόπιων αυτές, που θα μπορούμε να δροσιστούμε από την τροπική ζέστη και γεμάτη υγρασία ατμόσφαιρα. Όλες μας πρότειναν την playa blanca, αλλά εμείς θέλαμε κάτι πιο ντόπιο και ήσυχο, δεν υπάρχει τελικά. Όλα τις καλές περιοχές τις εκμεταλλεύονται ιδιώτες, όπου για να πας πρέπει να πληρώσεις, αλλά η νοοτροπία έχει ως εξής, απο την στιγμή που έχεις δολάριο ή ευρώ για αυτούς είσαι πλούσιος άρα βαράνε και τις τιμές σαν να είναι τα ευρώ κουλούρια. Τελικά πήγαμε στην μαρίνα από όπου αναχωρούν τα πλοιάρια, πήραμε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν και είπαμε να πάρουμε την τελική απόφαση αύριο το πρωί.

Το βραδύ ξανά στα γνώριμα πια στέκια, μια μπυρίτσα για να δροσιστούμε και πιο αργά λίγο aguardiente θα μας φτιάξει την όρεξη για να λικνιστούμε στους ρυθμούς της salsa κάτω απο ένα ολόγιομο φεγγάρι....

Την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε για τα εξωτικά νησιά Ροζάριο με τα κρυστάλλινα καταγάλανα νερά.

Τροπική ζέστη στην Καρταχένα

Αναχωρώντας από το Μεντεγίν για να πάμε στην Καρταχένα της Κολομβίας, βάζουμε τα χοντρά ρούχα στον πάτο του σακίδιου μας, και μετά από μιάμιση ώρα πτήσης με ένα σχετικά μικρό αεροπλάνο της copa air συναντάμε το τροπικό κλίμα της Καραϊβικής.

Η Καρταχένα είναι μεγάλη και μικρή ταυτόχρονα, σαν επισκέπτης σε λίγες μέρες αυτή η πόλη σου έχει αποκαλυφθεί και τότε νιώθεις την διαφορετικότητα των costenios, έτσι αποκαλούνται όσοι μένουν στις ακτές της χώρας.
Όλα είναι πιο χαλαρά πιο ζεστά και πιο τουριστικά. Η Καρταχένα και πολλές άλλες παραλιακές πόλεις της Κολομβίας διατηρούν τον τουρισμό όλο τον χρόνο εξαιτίας του κλίματος και της τροπικής ζέστης. Η παλιά πόλη είναι το βασικότερο αξιοθέατο, πολύ γραφική και γεμάτη ζωή μέρα νύχτα, το κακό είναι ότι με τόσο τουρισμό, σχεδόν όλα έχουν διπλάσιες τιμές από το Μεντεγίν.

Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, η μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας από το Μεντεγίν αφήνει ένα χαμόγελο και στους τρείς μας. Μετά από είκοσι λεπτά παίρνουμε τα σακίδια και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο και να βρούμε ταξί προς την πόλη. Το αεροδρόμιο της Καρταχένα είναι μόλις 5 λεπτά απο το κέντρο και κοστίζει μόνο 4 ευρώ, περίπου 4 χιλιάδες πέσος. Το μόνο κακό ήταν ότι φτάσαμε μεσημέρι και η  ζέστη μας κούρασε αρκετά μέχρι να βρούμε κάπου να μείνουμε. Τελικά μετά από 2 ώρες ψάξιμο και αφού φάγαμε το μεσημεριανό μας τραβήξαμε για την bocagrange, μια περιοχή λίγο έξω από το κέντρο, διότι όλα τα χόστελ στην παλιά πόλη της Καρταχένας, ήταν γεμάτα.

Η bocagrande = μεγάλο στόμα, είναι μία από της αναπτυγμένες τουριστικά περιοχές της Καρταχένας
και είναι η περιοχή που διαθέτει παραλία, καμία όμως σχέση με της φωτογραφίες που είχα δει, έτσι αν θέλεις παραλία πρέπει να πάς στην playa blanca, είναι περίπου 40 λεπτά από την Καρταχένα με αυτοκίνητο ή μηχανάκι και κοστίζει 15,000 πέσος και η άλλη εναλλακτική, όπου κάναμε εμείς, είναι ημερήσια κρουαζιέρα από την Καρταχένα όπου πάς στα νησιά Ροζάριο και στην playa blanca  με το λιγότερο 50,000 πέσος με φαγητό, προτιμήστε το πρώτο κατά την γνώμη μου.

 Την επόμενη μέρα που ξυπνήσαμε, θέλαμε να μείνουμε κάπου πιο ύσηχα, το χόστελ που είχαμε βρει ήταν ακριβώς πάνω σε μία λεωφόρο και η μουσική, η τηλεόραση και ο ανεμιστήρας στο σαλόνι μας είχαν προκαλέσει τάσεις φυγής. Ο Δημήτρης και ο Νίκος αποφάσισαν να πάρουν τους δρόμους με σκοπό να βρουν ένα διαμέρισμα σε λογική τιμή. Μετά από περίπου 5 ώρες μπαίνουμε στο τελευταίο διαμέρισμα και μάλλον το καλύτερο από όσα είδαμε. Όλα έχουν να κάνουν το πόσο θέλεις να πληρώσεις σε αυτή την χώρα, το παζάρι είναι απαραίτητο και οποιαδήποτε συναλλαγή.

συνεχίζεται...

Μεντεγίν, η πόλη κόλαση...

Μείναμε στο Μεντεγίν παραπάνω από ότι σχεδίαζα, όμως εφτά μέρες δεν ήταν αρκετές για να γνωρίσουμε μια πόλη τριάμισι εκατομμυρίων και να ρουφήξουμε την θετική ενέργεια που προσφέρει στους επισκέπτες. Κάποιοι μας είπαν ότι στο Μεντεγίν πριν από 20 χρόνια σε σκότωναν για πλάκα ή για λίγα δολάρια, ήταν τότε που ο Πάμπλο Εσκομπάρ κυριαρχούσε και η διακίνηση ναρκωτικών έφερνε δισεκατομμύρια δολάρια σε αυτόν και σε όποιον συνεργαζόταν μαζί του, βέβαια η επιλογή το να δουλεύουν για τον Εσκομπάρ δεν ήταν μόνο δική τους αλλά επέλεγε ο ίδιος τους συνεργάτες για να έχει όσο γίνεται λιγότερους εχθρούς. Σήμερα ο τάφος τους έχει γίνει μνημείο για τους τουρίστες και στο σπίτι του η οικογένεια του σε καλωσορίζει και απαντάει σε ερωτήσεις και απορίες με αντίτιμο περίπου 20 ευρώ! Ήταν ο μεγαλύτερος δολοφόνος της Κολομβίας, κανείς δεν θέλει να ακούει γι αυτόν, αλλά κάποιοι ανεγκέφαλοι συνεχίζουν να έχουν την περιέργεια πως τα κατάφερε να γίνει ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Κολομβίας. Εμείς φυσικά δεν πήγαμε.

Σήμερα το Μεντεγίν είναι μία απο τις πιο ασφαλείς πόλης της Λατινικής Αμερικής αν και εξακολουθούν να υπάρχουν συμμορίες και να σκοτώνονται περίπου 100 άνθρωποι κάθε μήνα για το βρώμικο χρήμα της κοκαΐνης αλλά ευτυχώς όλα αυτά βρίσκονται αρκετά μακριά από τα αξιοθέατα της πόλης και ειδικά της περιοχής του Πομπλάδο, όπου και μέναμε.

Όπως σε κάθε πόλη του κόσμου, το Σάββατο και η Κυριακή είναι οι μέρες που όλοι κανονίζουν την νυχτερινή τους έξοδο, έτσι κι εμείς δεν μείναμε μέσα. Χιλιάδες κόσμος πηγαινοέρχονται σε εκατοντάδες μπάρ και ντισκοτέκας, αλλά σε αυτήν την πόλη υπάρχει μια μεγάλη διαφορά και λέω μεγάλη διότι μας το λέγανε και δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Στο Μεντεγίν της Κολομβίας ζουν οι πιο όμορφες γυναίκες στον κόσμο, paisas όπως τις αποκαλούνε, πραγματικά όμορφες με τα πιο καλλίγραμμα σώματα και με πρόσωπα λες και κάποιος τα ζωγράφισε και τα έστειλε στον Θεό...για να κολάζει τους άντρες. Το καλύτερο όμως από όλα είναι ότι η αναλογία έχεις ως εξείς, 8 γυναίκες 1 άντρας, η λέξη παράδεισος καρφιτσώνεται σε αυτήν την πόλη.

Την Κυριακή αποφασίσαμε να φύγουμε από το Μεντεγίν και να τραβήξουμε βόρεια, προς τα παράλια της Κολομβίας και να πάρουμε λίγη γεύση από την Καραϊβική, έτσι κλείσαμε στα γρήγορα τρία αεροπορικά εισιτήρια για την επομένη το πρωί για την πόλη της Καρταχένας....

Η πόλη της αιώνιας άνοιξης

Στο Μεντεγίν μείναμε ακριβώς μια εβδομάδα, να με συγχωρήσετε που δεν ανέβασα κανένα άρθρο όλες αυτές τις μέρες αλλά ήθελα να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη για αυτή την πόλη.

Το Μεντεγίν της Κολομβίας πριν από 20 χρόνια ήταν μια από τις πιο επικίνδυνες πόλεις του κόσμου, σήμερα μία από τις πιο ασφαλείς όλης της Λατινικής Αμερικής.

Ο Σπύρος μας φιλοξένησε στο χοστέλ αρκάδια που έχει ανοίξει τους τελευταίους 6 μήνες το οποίο το προορίζει για μπουτίκ χοτέλ, πήραμε την μεγαλύτερη σουίτα που την έχει ονομάσει Παρθενώνα, όνομα και πράμα,  εκεί γνωρίσαμε τον Τζέφ, ένας ακόμα Αμερικανός που έχει ξεχάσει να γυρίσει πίσω, είναι περίπου 4 μήνες εκεί, επίσης γνωρίσαμε ταξιδιώτες από την Ευρώπη που η Κολομβία γι αυτούς είναι απλά ένα πέρασμα από την κεντρική στην νότια Αμερική, σχεδόν κανείς δεν ταξιδεύει λιγότερο από 4 μήνες.

Είναι δύσκολο να κάνεις δουλειές εδώ, μας λέει ο Σπύρος, δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανένα και κανένας δεν σε εμπιστεύεται αλλά είμαι πολύ ερωτευμένος με την πόλη της αιώνιας άνοιξης και δεν το σκέφτομαι καθόλου να γυρίσω την Ελλάδα. Δεν έχει άδικο, το κλίμα είναι εξαιρετικό, η πόλη έχει μια ενέργεια μοναδική, αφού καθημερινά περπατάμε τουλάχιστον 6-7 χιλιόμετρα και η κούραση μας φαίνεται άγνωστη λέξη, και βασικά είναι μια πόλη που το πρόσημο ανάπτυξης είναι θετικό και μόνο,  λένε ότι, σε λίγα χρόνια θα έχει φτάσει το ριο ντε τζανέιρο.

Την δεύτερη μέρα γνωρίσαμε και τον Θανάση, ένας ακόμα Έλληνας που έχει έρθει για μπίσνες στην Κολομβία, έφυγε πριν 20 χρόνια από την Ελλάδα και πήγε στο Βανκούβερ, τότε που η γή  πουλιόταν για λίγα δολάρια και σήμερα δεν το έχει μετανιώσει καθόλου, χάρηκε που είδε Έλληνες και η φιλοξενία του εξαιρετική.

Μέναμε στο Πομπλάδο, σίγουρα η πιο πλούσια γειτονιά της Κολομβίας, πολλοί την παρομοιάζουν με Ντίσνεηλάντ και δεν έχουν άδικο, εκατοντάδες μπάρ και εστιατόρια, καινούργια ξενοδοχεία, πεντακάθαρα και εντελώς ασφαλές, όμως ήθελα να δω την αληθινή πλευρά της πόλης. Πήραμε το μετρό και φτάσαμε περίπου στο τέλος της διαδρομής, από εκεί πήραμε το μετροκάμπλε(τελεφερίκ) όπου σε ανεβάζει σε ένα βουνό διασχίζοντας τις κομμούνες. Έτσι λέγονται οι φτωχογειτονιές του Μεντεγίν και επικρατούν τουλάχιστον στο 70 τις εκατό της πόλης.

Αύριο θα γράψω για όλες τις εμπειρίες μας στο Μεντεγίν, απλά ψάχνουμε ένα ήρεμο διαμέρισμα στην Καρταχένα, που βρισκόμαστε απο χτές, άλλος κόσμος εδώ....

Μια Μεγάλη Έκπληξη στο Μεντεγίν

Για ακόμα μία φορά δεν καταφέραμε να ακολουθήσουμε το πλάνο που σχεδιάσαμε την προηγούμενη μέρα και έτσι φτάσαμε πολύ αργότερα από όσο περιμέναμε στο Μεντεγίν. Παρ' ολα αυτά στη διαδρομή αντικρίσαμε την μοναδική και πανέμορφη φύση της Κολομβίας που μας βοήθησε να ξεχαστούμε για μερικές ώρες, γνωρίζοντας  ότι το ταξίδι αυτό θα διαρκέσει τον ίδιο χρόνο που χρειαστήκαμε να έρθουμε με το αεροπλάνο απο την Φρανκφούρτη.

Την Κυριακή γύρω στις εννέα το βράδυ φτάνουμε στο σταθμό του Μεντεγίν και παίρνουμε ένα ταξί για να πάμε στο Πομπλάδο, η περιοχή όπου αναγράφεται στην διεύθυνση που είχα για ένα χοστέλ που μου πρότειναν στην Μποκοτά.

Δυστυχώς δεν υπάρχει ελεύθερο κρεβάτι, μου λέει η γλυκύτατη και ομολογούμενος πανέμορφη Καρολίνα. Πήρε αμέσως τηλέφωνο σε κάποια άλλα χοστέλ και τελικά μείναμε στο ίδιο δρόμο μόλις 150 μέτρα πιο πέρα.

Ήσυχο και μεγάλο το χόστελ αλλά σχεδόν άδειο, δεν μας πειράζει καθόλου αυτό αλλά το ότι το δωμάτιο είναι ουσιαστικά μέσα στο γκαράζ και τα στρώματα των κρεβατιών εντελώς άβολα μας αναγκάζει να ψάξουμε την επόμενη μέρα για άλλο χόστελ.  

Εκείνη την βραδιά η κούραση μας κράτησε μέσα, βγήκαμε μόνο για φαγητό ένα δρόμο παρακάτω και γυρίσαμε με σκοπό τον....ύπνο.!

Ξημερώνει Δευτέρα και όλα είναι διαφορετικά. Η ζέστη έχει κάνει την παρουσία της αισθητή και μας φτιάχνει την διάθεση ο κήπος στο πλάι του χοστέλ παίρνοντας το πρωινό μας, παρόλα αυτά εγώ πάω στο δίπλα χόστελ για να ξαναρωτήσω αν υπάρχει κρεβάτι, μη γνωρίζοντας για την μεγάλη έκπληξη που με περιμένει...

Ο ιδιοκτήτης του  χοστέλ, ο Κέλβιν, είναι απο την Νέα Ζηλανδία και με καλωσορίζει με ένα μεγάλο χαμόγελο, λέγοντας μου ότι είχε λάβει το μέιλ μου και λυπάται που δεν ενημερώθηκε η Καρολίνα για την κράτηση μου. Μου πρόσφερε καφέ και μιλήσαμε για το Μεντεγίν και την δουλεία, μέχρι που με ρώτησε από που είμαι, του είπα ότι είμαι Έλληνας και τότε, μου λέει οτι υπάρχει ένας Έλληνας εδώ πιο πάνω που έχει ένα χόστελ!!!! 

Μέτα απο 1 ώρα περίπου γνωρίζουμε τον άνθρωπο που θα μας μας πεί τα πάντα για το Μεντεγίν, δίνοντας μας την καλύτερη σουίτα του χοστέλ, ο Σπύρος είναι ο άνθρωπός μας....

Αύριο η συνέχεια....

Escobar Rosas

Κάθε μέρα καταφθάνουν και άλλοι ταξιδιώτες του κόσμου στο χοστέλ. Από την Αργεντινή 3 κοπέλες μας περάσανε για Ιταλούς, ένας νοτιοαφρικανός μας λέει πόσο όμορφα πέρασε στην Ελλάδα τις τρείς τελευταίες φορές που την έχει επισκεφτεί, ο χοσέ από την Μποκοτά είναι σχεδιαστής επίπλων και κοντεύει να βάλει τα κλάματα μόλις του είπα ότι είμαι Έλληνας, είναι το μεγάλο του όνειρο να πάει κάποια μέρα και μου κάνει την μία ερώτηση πίσω από την άλλη για να αποκομίσει πληροφορίες, με κέρδισε εύκολα, όταν καταφέρεις να έρθεις θα σε φιλοξενήσω εγώ, του λέω, και με αγκαλιάζει αδελφικά, όλα αυτά τρώγοντας πρωινό.

Ο χρυσός, λένε, έχει ανεκτίμητη αξία διότι τον έχουν λίγοι, έτσι κι εμείς πήγαμε να βρούμε αυτούς που τον φυλάνε. Στην Μποκοτά υπάρχει και μουσείο χρυσού - museo de oro – βρίσκεται κοντά στην βάση μας, όπως όλα σχεδόν τα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης, πριν φτάσουμε όμως στο μουσείο έχουμε μια πολύ σημαντική προτεραιότητα, χρειαζόμαστε χρήματα και το αναφέρω διότι, το αυτονόητο καμιά φορά είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Έχουμε δοκιμάσει να κάνουμε ανάληψη απο αυτόματο μηχάνημα αρκετές δεκάδες φορές, αλλά μόνο 2 φορές το καταφέραμε. Πολλά μηχανήματα – Cajeros automaticos – δεν λειτουργούν προσωρινά, αλλά τα περισσότερα νομίζω δεν έχουν ούτε σεντ μέσα, ποια είναι η λύση; Μόλις βρεις αυτό που θα σου κάνει την χάρη να βγάλει από το αδιέξοδο της αφραγκίας, παίρνεις όσα πιο πολλά μπορείς. Πήρα και μία κολομβιανή κάρτα για το κινητό, κοστίζει μόνο 3 ευρώ από τα οποία τα 2 είναι χρόνος ομιλίας.

Κάθε μεσημέρι συνηθίζω να πεινάω και όχι μόνο εγώ, πριν πάμε στο μουσείο δεν τρώμε κάτι πρώτα, ρωτάω τους φίλους μου, που όχι μόνο συμφωνούν αλλά έχω την εντύπωση ότι το είχαν σκεφτεί πολύ νωρίτερα από μένα. Η τοπική κουζίνα και ειδικά οι σπεσιαλιτέ τους είναι εξαιρετικές τελικά, και όπως είναι φυσικό δεν έμεινε χώρος για γλυκό.

Πως θα μπορούσε να είναι ένα μουσείο χρυσού, μα φυσικά ότι πιο σύγχρονο και αξιόλογο από κάθε άλλο μουσείο, όπως λένε μια εικόνα χίλιες λέξεις για αυτό σύντομα θα ανεβάσω φωτογραφίες, δεν μου είναι και πολύ εύκολο αλλά σύντομα θα το οργανώσω κι αυτό.

Το βράδυ είπαμε να πάμε κάπου παραδοσιακά, σε ένα τοπικό μπάρ όπου μόνο οι ντόπιοι πάνε. Αυτό που διαλέξαμε το συστήνει και ο οδηγός μας, Lonely Planet, και μόνο από το όνομα φαίνεται να είναι καλό, Escobar Rosas. Μία πολύ μικρή είσοδος με τζαμαρία αλλά δεν φαίνεται να έχει κόσμο, λέμε να τσιμπήσουμε κάτι πρώτα και πάμε ακριβώς απέναντι παραγγέλνοντας κάτι σαν κρέπα με κοτόπουλο και ρύζι. Επιστρέφουμε ξανά στο μπάρ, ένας τύπος με μακριά μαλλιά, μαύρο μπουφάν και φουσκωμένες τσέπες εμποδίζει την είσοδο και μας ζητάει 10,000 πέσος που είναι περίπου 4 ευρώ, για να μπούμε, διαφωνώ και του λέω ότι είναι πολύ ακριβά αλλά μου εξηγεί ότι στην τιμή περιλαμβάνονται και 2 ποτά. Είναι τελικά πολύ μικρότερο από ότι φαίνεται απ έξω, μέχρι να δούμε την στενή ξύλινη σκάλα που οδηγεί στο υπόγειο, εκεί από όπου έρχεται η μουσική. Χορέψαμε και ήπιαμε μαζί με κολομβιανούς και κολομβιανές, συστηθήκαμε με το aguardiente, το παραδοσιακό ποτό της Κολομβίας και με ξεδιψάσαμε με Club Colombia, μπύρα τοπική και πολύ νόστιμη.

Έφτασε το πρωί και χαιρετίσαμε την Καρολίνα που φεύγει με την αδερφή της σε περίπου 2 ώρες για την Αργεντινή, για να ζήσει εκεί για πάντα, δεν μπορεί να κρατήσει την συγκίνηση της αλλά είναι ώρα για όλους μας. Δεν προλάβαμε να πάμε 2 τετράγωνα παραπάνω και μας φωνάζει ένας τύπος από το Βιετνάμ που μένει στο ίδιο χόστελ, το πάρτυ συνεχίζεται σε ένα εστιατόριο που ανοίγει μόνο για αυτό τον σκοπό, περίπου στα 20 άτομα από όλο τον κόσμο μπαίνουμε μέσα και ο ιδιοκτήτης μοιράζει σε όλους μπύρες, οι γνωριμίες που κάνεις όταν δεν αφήνεις τις ευκαιρίες να πάνε χαμένες, είναι μοναδικές.

Έφτασε η ώρα να φύγουμε, το λεωφορείο  για Μεντεγίν φεύγει στις 05:00, αλλά αποκλείεται να το προλάβουμε, έτσι κι αλλιώς δεν μας κυνηγάει και κανείς. Η διαδρομή πρέπει να είναι  περίπου στις 9 ώρες και η τιμή στα 25 ευρώ αλλά τίποτα δεν πήγε όπως μας είπαν. Πληρώσαμε κάτι λιγότερο από 17 ευρώ και φτάσαμε στον προορισμό μας μετά από 12 ώρες!

Επιτέλους είμαστε στο Μεντεγίν, την πόλη της αιώνιας άνοιξη και αυτό που θα μας συμβεί σε αυτή την πόλη, ακόμα και να μας το λέγανε δεν θα το πιστεύαμε…

Αύριο η συνέχεια….

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου…

Μποκοτά, όχι όμως η Δάφνη

Είχα καιρό να δω στον ύπνο μου τόσο έντονα και δυνατά όνειρα, γεμάτα χρώματα και μυρωδιές, σε μια χώρα που νιώθω οτι, μόλις πάτησα τα χώματα της με έβαλε στην λίστα με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στην γη, βέβαια για ακόμα μια φορά δεν τα θυμάμαι, αλλα όταν ξύπνησα είχα ένα ανεξήγητο χαμόγελο, ίσως ήταν η μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ που είχε πλυμυρίσει όλο το χόστελ, ίσως ο ήλιος που με τσίμπαγε στο μάγουλο απο ένα μικρό φεγγίτη ακριβώς απο πάνω μου, νιώθοντας την τροπική ζέστη στο δέρμα μου ή απλά και μόνο ότι ακόμα ένα όνειρο μου, γίνεται πραγματικότητα.

Το πρωινό σερβίρεται απο τις 8 εως τις 10, αν ήμουν σπίτι σίγουρα θα το έχανα, αλλά εδώ όχι. Έχουμε πολλά να δούμε και να κάνουμε την πρώτη μας μέρα στην Μποκοτά. Πλάνο Α, δεν έχουμε πλάνο ούτε και δεσμεύσεις, έτσι κι αλλιώς τα όρια δηλώνουν περιορισμό κι εμείς δεν έχουμε ποτέ.

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε απο τον χόστελ προς το κέντρο μέχρι να φτάσουμε στην plaza de bolivar, και προς μεγάλη μας έκπληξη  και τύχη στην μέση της πλατείας υπήρχε ένα τεράστιο παζάρι με εκαντοντάδες περίπτερα. Απο τα δεξιά έβρισκες κάθε λογής φρούτα και φρεσκοστημένους χυμούς, απο τα αριστερά απίστευτες μυρωδιές, παραδοσιακά φαγητά να μαγειρεόνται εκείνη την στιγμή και χιλιάδες ντόπιους να απολαμβάνουν στις αυτοσχέδιες τέντες τους πραγματικούς μεζέδες της Κολομβίας, για εμάς πρώτη φορά, γι αυτούς τρόπος ζωής, μετά μια μικρή επίσκεψη στο Museo Botero  για μια μικρή ανακουφιστική στάση και χορτασμένοι και ικανοποιημένοι απο το πόσο τυχεροί ήμασταν που πήγαμε εκεί, συνεχίσαμε την βόλτα προς τα ψηλά. Πήραμε ένα ταξί και μας πήγε στην είσοδο όπου το τελεφερίκ θα μας ανεβάσει στο Monserrate, ένα μοναστήρι χτισμένο απο τον Don Pedro Solis το 1657 να προσέχει την πόλη απο ψηλά, σε υψόμετρο 3,152 μέτρα πάνω απο την στάθμη της θάλλασας. Η Μποκοτά είναι μια πόλη που δεν έχει όρια, τουλάχιστον τα δικά μου μάτια δεν κατάφεραν να δουν τόσο μακριά, τόσο μεγάλη και τόσο μικρή συνάμα, την γνωρίζεις σε λίγες μόλις μέρες κι αν σε συμπαθήσει, γίνεστε για πάντα φίλοι. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε όταν ο ήλιος άρχισε να πλησιάζει στα βουνά και να σκιάζει την πόλη, η θερμοκρασία έπεσε τουλάχιστον 10 βαθμούς όταν η νύχτα τύλιξε τα στενά πέτρινα σοκάκια της La Candelaria, αλλά είμαστε προετοιμασμένοι για όλα.

Η νύχτα είναι δικιά μας και είναι μεγάλη, λέω να πάω για μια μπύρα στην πλατεία μέχρι να ξυπνήσουν οι φίλοι μου, κουρασμένα νιάτα...

Αύριο η συνέχεια....

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου.

*Η Χριστίνα απο την Ελβετία άρχισε το ταξίδι της στην Λατινική Αμερική πρίν απο 9 μήνες και είναι ακόμα εδώ, είναι λέει, νωρίς ακόμα για να επιστρέψει.


*Ο τίτλος του άρθρου, θέλει να δείξει πόσο ενημερωμένο είναι το ελληνικό ιντερνέτ για αυτή την χώρα, όταν πληκτρολογείς την λέξη Μποκοτά στις μηχανές αναζήτησης, στην πρώτη σελίδα κυριαρχεί η...Δάφνη Μποκοτά.

Στον δρόμο για την Κολομβία

Όταν τελικά φτάνεις στον προορισμό σου νιώθεις σαν να έχεις καταφέρεις κάτι σπουδαίο και είναι σπουδαίο. Περιμένοντας στην Φρανκφούρτη περίπου 5 ώρες για την πτήση που θα μας έφερνε στην χώρα των πιο ευτυχισμένων ανθρώπων στην γη, προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε την κούραση, πίνοντας μερικές μπύρες, απο αυτές τις γνήσιες γερμανικές και φυσικά με τον κατάληλο μεζέ.

Έκανα μια μικρή έρευνα για ένα απο τα επόμενα ταξίδια μου όσο παραμείναμε στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης, ρωτόντας σε διάφορα γραφεία με εισητήρια τελευταίας στιγμής, αλλά δεν κατάφερα σχεδόν τίποτα. Για να βρείς, λέει ένα φτηνό εισητήριο για οπουδήποτε στον κόσμο θα πρέπει να ρωτήσεις τουλάχιστον 3 μέρες πρίν την αναχώρηση και δεν είναι και πολύ σίγουρο, διότι καμία εταιρία πλέον δεν ενδιαφέρεται να πουλήση ένα φτηνό εισητήριο ακόμα κι αν η πτήση είναι σχεδόν άδεια, πουλάνε λέει τα cargo και έτσι κερδίζουν τα πενταπλάσια απο ότι απο ένα επιβάτη, όπως επίσης ο φόρος των εισητηρίων με γερμανική αεροπορική εταιρία αυξήθηκαν και 45 ευρώ για κάθε διαδρομή. Τελικά μύθος το κόλπο, πάω στο αεροδρόμιο και ταξιδεύω φτηνά την τελευταία στιγμή.

Η πτήση απο την Φρανκφούρτη για την Μποκοτά είχε διάρκεια 12 ολόκληρες ώρες, αν είχαμε καμιά δεκαριά ώρες ακόμα εκεί μέσα θα είχα πάρει 2-3 κιλά. Κάθεσαι σε μία θέση και συνεχώς περνάνε απο μπροστά σου καροτσάκια με φαγητό, καφέ, αναψυκτικά και πάλι καφέ, φαγητό κτλ, καταλαβαίνετε οτι δεν κακοπεράσαμε και φυσικά ύπνος και πάλι ύπνος.

Αυτό το άρθρο το γράφω καθούμενος σε ένα πουφ στο σαλόνι του hostel Casa bella vista στο οποίο μένουμε. Απο χτές στις 10 το βράδυ που φτάσαμε εδώ δεν περιγράφεται η χαρά μου που βρίσκομαι στην Μποκοτά. Μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις, άλλη το πρωί, άλλη το βράδυ. Την πρώτη βραδιά μια μικρή βόλτα στην πλάτεια δίπλα στο χόστελ ήταν αρκετή, La Candelaria, κάτι σαν του ψυρή στην Αθήνα, μια περιοχή  σε ύψωμα που βλέπεις την πόλη απο ψηλά, περιτρυγυρισμένη απο πανεπιστήμια και φοιτητές, μουσικές απο παντού μόλις πέσει ο ήλιος και φυσικά στα χρώματα και στους ρυθμούς της Κολομβίας.

Aύριο η συνέχεια για την πρώτη μας μέρα στην Κολομβία...

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου.....της Κολομβίας.

Έφτασε η Μεγάλη Μέρα....Μέρα 1η

αναχωρούμε Σήμερα, επιστρέφουμε Κάποτε

Έφτασε η μεγάλη μέρα, οι ετοιμασίες για το σακίδιο έγιναν από χτες και σήμερα το μόνο που έχει μείνει είναι να μπουν τα πράγματα στην θέση τους, βέβαια αν τύχει και έχω ξεχάσει κάτι, θα προσπαθήσω να ζήσω και χωρίς αυτό.Ευτυχώς που είμαστε άντρες και γλυτώσαμε μερικές εκατοντάδες ευρώ για την ανανέωση της γκαρνταρόμπας μας.

Είχαμε ραντεβού με τον σοφέρ(zoo the great) στις τέσσερις και είκοσι το απόγευμα για να είμαστε στο αεροδρόμιο στις πέντε και μισή. Δεν καθυστερήσαμε καθόλου να φτάσουμε, παρότι ότι άργησα να ετοιμαστώ κατά 30 λεπτά. Τρέχω σιγά για να φτάσω γρήγορα.

Οι τελευταίες ευχές πριν φύγω από το σπίτι, να προσέχεις, να μετράς τα ρέστα σου, να προσέχεις που υπογράφεις και το αναπόφευκτο, πρόσεχε μην σε απαγάγουν, τελικά δεν κατάφερα να το αποφύγω όλο αυτόν τον καιρό ούτε γιος Πρέσβη να ήμουν, απλά μερικοί είναι ανεπίδεκτοι ''κατανοήσεως''.

Στις έξι και πέντε ακούγεται η ανακοίνωση , οι επιβάτες της Aegean να προσέλθουν στην πύλη για αναχώρηση. Δεν βιαζόμαστε πια, τα σακίδια έχουν ήδη μπει στο αεροπλάνο και το μόνο που μένει είναι να ανέβουμε τα σκαλάκια του αεροδρομίου Χανίων Δασκαλογιάννης για την πρώτη μας επιβίβαση στο μακρινό μας ταξίδι προ την Κολομβία.

Όταν μπήκαμε στο αεροπλάνο για Αθήνα, νόμιζα οτι μετά το αυτοκινητάκι μου είναι ίσως το στενότερο κάθισμα στον κόσμο που έχω καθίσει, καθώς συμφώνησε μαζί μου και ο Νίκος και η συμπαθέστατη δασκάλα που συμπλήρωσε την τριάδα καθισμάτων της σειράς, η οποία, κάνει το Χανιά - Αθήνα Κάθε Τετάρτη επειδή εκεί την διόρισαν φέτος και χωρίς μπόνους παρακαλώ.

Ξέχασα να πω, ότι είμαστε δύο προς το παρών, τον Δημήτρη θα τον συναντήσουμε κάπου στην Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα για να επιστρέψουμε όλοι μαζί στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, περιμένοντας μέχρι τις έξι το πρωί, όπου αναχωρεί η επόμενη πτήση, Πάμε.... Φρανκφούρτη.

προς το παρών φιλοξενούμαστε στην Αθήνα από εξαιρετικούς φίλους.

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου.

Καμιά Φορά τα Σχέδια Αλλάζουν

Αναχωρούμε την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011...

Δεν το λέω για να ζηλέψετε, αλλά είναι όμορφη η προσμονή, ίσως είναι ένα απο τα πιό ανεξέλεγκτα συναισθήματα που συμβαίνουν στον άνθρωπο. Όταν πλησιάζει η μέρα που φεύγεις νιώθεις μόνο χαρά, άντε και λίγο αγχος μπας και δεν είσαι ψυχολογικά έτοιμος ή μήπως έχασες το διαβατήριο σου και δεν το ξέρεις και αρχίζεις το ψάξιμο στα πιο απιθανα σημεία του σπιτιού διότι εκεί που το είχες, το μετακίνησες και άμα έχεις και μνήμη χρυσόψαρου;; όμως είναι μοναδική η ανακούφιση όταν το βρίσκεις.
Σε πολύ λίγες μέρες θα αναχωρήσουμε για ένα ταξίδι που σχεδιάζουμε μήνες και ονειρευόμαστε χρόνια, αλλά τελικά, καμιά φορά τα σχέδια αλλάζουν.

Το αρχικό σχέδιο ήταν, εγώ κι ο Νίκος να αναχωρήσουμε από τα Χανιά την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου με προορισμό την Αθήνα, κατόπιν να πετάξουμε για Φρανκφούρτη και από εκεί για Μπογκοτά(Κολομβία). Δεν έχουμε σκοπό να αλλάξουμε τίποτα από όλα αυτά, απλά το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι θα έρθει μαζί και ο φίλος μας ο Δημήτρης!Ήμασταν δύο, είμαστε τρεις και σε πολύ λίγες μέρες ανάμεσα σε 46 εκατομμύρια Κολομβιανούς πολίτες.

Θα διανύσουμε 10414 χιλιόμετρα από τα Χανιά μέχρι την Κολομβία, θα πετάξουμε 16 ώρες και η συνολική διάρκεια του ταξιδιού θα είναι πάνω από 41 ώρες από το σπίτι ως το τελικό προορισμό. Δεν είναι μακριά τελικά, ούτε δύο 24ωρα, τι σου είναι ο κόσμος, μικρός.

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου...

Πως να κάνετε Διακοπές για πάντα

Δεν μπορώ άλλο, νομίζω ότι πνίγομαι, θέλω να φορέσω τις μακριές χρωματιστές μου κάλτσες, να περάσω την φωτογραφική από τον λαιμό, να προσλάβω ένα ξεναγό και να ζήσω αξέχαστες διακοπές σε ένα από τα εξωτικά νησιά της Καραϊβικής. Ή μήπως να κάτσω στα αβγά μου; δεν μου φτάνουν τα λεφτά, μα πώς θα ζήσω κι εγώ το όνειρο; Χμ, το βρήκα! Θα γίνω πλούσιος, όπως κι όλους άλλωστε, θα δουλεύω μέχρι τα 65 μου, σκληρά, θα ξοδεύω χρήματα μόνο για τα απολύτως απαραίτητα και μετά σίγουρα, το κράτος στο οποίο θα ζώ, θα με ανταμείψει με μία πολύ γενναιόδωρη σύνταξη για την συλλογική μου προσπάθεια και δουλεία υπέρ του υπερούσιου των πλουσίων και για το υπόλοιπο της ζωής μου θα κάνω διακοπές για πάντα!!!! Τέλεια! όπως συνηθίζω να λέω. Πως δεν το είχα σκεφτεί τόσο καιρό;

Ντρρρρρριν ντρρρρρρρινννν, ωχ, το ξυπνητήρι μου, ώρα να ξυπνήσω. Λέω να απλοποιήσω την ζωή μου. Ας μιλήσουμε για το πραγματικό ταξίδι.

Στο θέμα μας, λοιπόν. Είναι γνωστό ότι η Κολομβία παράγει και εξάγει σε όλο τον κόσμο τον καλύτερο καφέ. Cafe Colombiano. Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε το link εδώ, νομίζω είναι περιττό να αντιγράφουμε έγκυρες πληροφορίες.

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου.

Αναχωρούμε στις 16 Φεβρουαρίου 2011...

Μισοτιμής Εισιτήρια για Λατινική Αμερική

Ακούγεται ουτοπικό; Ποιος ξέρει το μυστικό και δεν μας το λέει τόσο καιρό; Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά. Για να βρείτε αεροπορικά εισιτήρια στην μισή τιμή, χρειάζεται ψάξιμο, υπομονή και πάλι ψάξιμο, αρκεί να ακολουθήσετε μερικά βασικά βήματα

Άντρες μόνοι στην Κολομβία, Ψάχνουν

Η εξερεύνηση είναι στο αίμα μας, σχεδόν ποτέ δεν εφησυχάζουμε και αναζητούμε με λαχτάρα τις γνώσεις που θα μας προσφέρουν οι εμπειρίες, ταξιδεύοντας στον κόσμο.

Ταξιδεύοντας από την Κρήτη στην Κολομβία, ίσως

Το ταξίδι θα μας κοστίσει, Τίποτα.

Ένα ταξίδι σαν κι αυτό που αποφασίσαμε να κάνουμε θα μας κοστίσει, απολύτως τίποτα. Ακούγεται υπερβολικό; Ίσως, αλλά δεν είναι.
Κάθε χρόνο εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο πραγματοποιούν τουλάχιστον ένα ταξίδι, αυτό δεν σημαίνει

Η Απόφαση ήταν Δύσκολη

Μετά από πολύ σκέψη, σχεδόν δέκα λεπτών, έκλεισα ένα εισιτήριο μετ’ επιστροφής με προορισμό την Κολομβία. Η αφορμή ήταν ένα βιβλίο και η αιτία, η δίψα μου για εξερεύνηση.

Τώρα ήρθε η στιγμή να σας αποκαλύψω την ημερομηνία γενεθλίων μου

Μην πάς στην Κολομβία

Xρόνια τo ακούω, Μην πάς στην Κολομβία, θα σε απαγάγουν, θα σε σκοτώσουν άντε στην καλύτερη να σε ληστέψουν , μερικοί απ’ αυτούς βέβαια δεν ξέρουν σε πια ήπειρο βρίσκεται  ή αν είναι χώρα ή νησί. Κάποιοι πιο σοφοί με ρωτάνε

Δύο Κρητικοί στην Κολομβία

(ή *Λοκομβία, στην χώρα των τρελών)

*Λοκο=Loco = Τρελός

Σαν  Έλληνας κι εμείς, δεν γνωρίζουμε και πολλά για την Κολομβία, όπως και οι Κολομβιανοί δεν γνωρίζουν πολλά για τους Έλληνες, έτσι τουλάχιστον νόμιζα.

Αν ρωτήσεις ένα Έλληνα τι γνωρίζει για αυτή την χώρα