Μποκοτά, όχι όμως η Δάφνη

Είχα καιρό να δω στον ύπνο μου τόσο έντονα και δυνατά όνειρα, γεμάτα χρώματα και μυρωδιές, σε μια χώρα που νιώθω οτι, μόλις πάτησα τα χώματα της με έβαλε στην λίστα με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στην γη, βέβαια για ακόμα μια φορά δεν τα θυμάμαι, αλλα όταν ξύπνησα είχα ένα ανεξήγητο χαμόγελο, ίσως ήταν η μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ που είχε πλυμυρίσει όλο το χόστελ, ίσως ο ήλιος που με τσίμπαγε στο μάγουλο απο ένα μικρό φεγγίτη ακριβώς απο πάνω μου, νιώθοντας την τροπική ζέστη στο δέρμα μου ή απλά και μόνο ότι ακόμα ένα όνειρο μου, γίνεται πραγματικότητα.

Το πρωινό σερβίρεται απο τις 8 εως τις 10, αν ήμουν σπίτι σίγουρα θα το έχανα, αλλά εδώ όχι. Έχουμε πολλά να δούμε και να κάνουμε την πρώτη μας μέρα στην Μποκοτά. Πλάνο Α, δεν έχουμε πλάνο ούτε και δεσμεύσεις, έτσι κι αλλιώς τα όρια δηλώνουν περιορισμό κι εμείς δεν έχουμε ποτέ.

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε απο τον χόστελ προς το κέντρο μέχρι να φτάσουμε στην plaza de bolivar, και προς μεγάλη μας έκπληξη  και τύχη στην μέση της πλατείας υπήρχε ένα τεράστιο παζάρι με εκαντοντάδες περίπτερα. Απο τα δεξιά έβρισκες κάθε λογής φρούτα και φρεσκοστημένους χυμούς, απο τα αριστερά απίστευτες μυρωδιές, παραδοσιακά φαγητά να μαγειρεόνται εκείνη την στιγμή και χιλιάδες ντόπιους να απολαμβάνουν στις αυτοσχέδιες τέντες τους πραγματικούς μεζέδες της Κολομβίας, για εμάς πρώτη φορά, γι αυτούς τρόπος ζωής, μετά μια μικρή επίσκεψη στο Museo Botero  για μια μικρή ανακουφιστική στάση και χορτασμένοι και ικανοποιημένοι απο το πόσο τυχεροί ήμασταν που πήγαμε εκεί, συνεχίσαμε την βόλτα προς τα ψηλά. Πήραμε ένα ταξί και μας πήγε στην είσοδο όπου το τελεφερίκ θα μας ανεβάσει στο Monserrate, ένα μοναστήρι χτισμένο απο τον Don Pedro Solis το 1657 να προσέχει την πόλη απο ψηλά, σε υψόμετρο 3,152 μέτρα πάνω απο την στάθμη της θάλλασας. Η Μποκοτά είναι μια πόλη που δεν έχει όρια, τουλάχιστον τα δικά μου μάτια δεν κατάφεραν να δουν τόσο μακριά, τόσο μεγάλη και τόσο μικρή συνάμα, την γνωρίζεις σε λίγες μόλις μέρες κι αν σε συμπαθήσει, γίνεστε για πάντα φίλοι. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε όταν ο ήλιος άρχισε να πλησιάζει στα βουνά και να σκιάζει την πόλη, η θερμοκρασία έπεσε τουλάχιστον 10 βαθμούς όταν η νύχτα τύλιξε τα στενά πέτρινα σοκάκια της La Candelaria, αλλά είμαστε προετοιμασμένοι για όλα.

Η νύχτα είναι δικιά μας και είναι μεγάλη, λέω να πάω για μια μπύρα στην πλατεία μέχρι να ξυπνήσουν οι φίλοι μου, κουρασμένα νιάτα...

Αύριο η συνέχεια....

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου.

*Η Χριστίνα απο την Ελβετία άρχισε το ταξίδι της στην Λατινική Αμερική πρίν απο 9 μήνες και είναι ακόμα εδώ, είναι λέει, νωρίς ακόμα για να επιστρέψει.


*Ο τίτλος του άρθρου, θέλει να δείξει πόσο ενημερωμένο είναι το ελληνικό ιντερνέτ για αυτή την χώρα, όταν πληκτρολογείς την λέξη Μποκοτά στις μηχανές αναζήτησης, στην πρώτη σελίδα κυριαρχεί η...Δάφνη Μποκοτά.