Στην BocaGrande, στην καλή περιοχή της Καρταχένας, εκεί όπου τα πανύψηλα κτήρια ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, τα πολυκαταστήματα και τα τεράστια Σούπερ-μάρκετ κάνουν την εμφάνισης τους για εκείνους που διαθέτουν χρήματα, όλα είναι ακριβότερα και πιο σύγχρονα, η φασαρία όμως στους πολυσύχναστους δρόμους μέχρι περίπου στις 10 το βράδυ μας έκανε να θέλουμε να κυκλοφορούμε μόνο στην παλιά πόλη, όπως και άλλοι χιλιάδες επισκέπτες.
Η Καρταχένα είναι βασικός προορισμός για αυτούς που ταξιδεύουν στην Κολομβία, την συστήνουν όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, αλλά για μένα ένα 2μερο θα ήταν αρκετό. Πολλοί από τους 'ξένους' ήταν από τις Ηνωμένες πολιτείες, όπου για αυτούς είναι πάρα πολύ κοντά και μπορούν άνετα να πεταχτούν για το Σαββατοκύριακο.
Βράδιασε στην πόλη, το διαμέρισμα που βρήκαμε ήταν παραπάνω από άνετο και για μεγάλη μου τύχη, κάποιος είχε αφήσει το μόντεμ του ξεκλείδωτο. Η ώρα που μπορείς να βγεις στην πόλη είναι γύρω στις δέκα το βράδυ, τότε αρχίζει να έχει ενδιαφέρον από την πλευρά διασκέδασης, πολλά μπαρ και μικρά κλαμπ, εγώ θα τα ονόμαζα όλα μπαρ, είναι στην διάθεση μας για να το ρίξουμε και λίγο έξω.
Όλα βρίσκονται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, άρα οι βόλτες και οι περασάδες έδιναν και έπαιρναν. Στα καλά μπαρ οι ξένοι πληρώνουν είσοδο με ποτό, περίπου στα 4 ευρώ αλλά το σέρβις παραμένει αργό και υπομονετικό. Οι Κολομβιανοί δεν βγαίνουν μόνο για πιουν, αυτό μπορούν να το κάνουν και στο σπίτι ή σε ένα παγκάκι στην πλατεία, ο κύριος λόγος είναι να χορέψουν και να φλερτάρουν, αλλά όταν λέμε χορό, εννοούμε χορό. Μπαγιανάτο, λέγεται ο παραδοσιακός χορός των costenios, είναι όπως έχουν την Salsa οι Κουβανοί, και οι Κολομβιανοί έχουν την δική τους Salsa, και άλλους χορούς πολλούς και ειδικά τώρα που πλησιάζει το καρναβάλι δεν τους σταματάει τίποτα, όπως έχω γράψει και στο τίτλο του μπλόγκ, βρισκόμαστε στην Λοκομβία, στην χώρα των τρελών.
Όσοι βρεθείτε στην Καρταχένα να έχετε υπόψιν ότι τα ταξί δεν χρησιμοποιούν ταξίμετρο, όλα γίνονται με συμφωνία, πόσο θέλετε να μας πάτε..εκεί; Για όλα τις διαδρομές όμως υπάρχουν συγκεκριμένες ταρίφες και αν σας πούνε ότι το βράδυ έχει διαφορετική ταρίφα μην πέσετε στην παγίδα, έτσι κι αλλιώς πάντα το συμφωνηθέν ποσό είναι υπέρ του οδηγού.
Την επόμενη μέρα την αφιερώσαμε στον Θεό Μορφέα, λίγη ξεκούραση είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν, μιας και τα βράδια δεν τα αφήνουμε να πάνε χαμένα, προτιμήσαμε να παραμείνουμε στο διαμέρισμα, να ψωνίσουμε από τον κοντινότερο μάρκετ και να μαγειρέψουμε ότι μας είχε λείψει.
Την επομένη αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε, αφού η παραλία εδώ είναι τόσο απαίσια και άσχημη, κουβέντες ντόπιων αυτές, που θα μπορούμε να δροσιστούμε από την τροπική ζέστη και γεμάτη υγρασία ατμόσφαιρα. Όλες μας πρότειναν την playa blanca, αλλά εμείς θέλαμε κάτι πιο ντόπιο και ήσυχο, δεν υπάρχει τελικά. Όλα τις καλές περιοχές τις εκμεταλλεύονται ιδιώτες, όπου για να πας πρέπει να πληρώσεις, αλλά η νοοτροπία έχει ως εξής, απο την στιγμή που έχεις δολάριο ή ευρώ για αυτούς είσαι πλούσιος άρα βαράνε και τις τιμές σαν να είναι τα ευρώ κουλούρια. Τελικά πήγαμε στην μαρίνα από όπου αναχωρούν τα πλοιάρια, πήραμε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν και είπαμε να πάρουμε την τελική απόφαση αύριο το πρωί.
Το βραδύ ξανά στα γνώριμα πια στέκια, μια μπυρίτσα για να δροσιστούμε και πιο αργά λίγο aguardiente θα μας φτιάξει την όρεξη για να λικνιστούμε στους ρυθμούς της salsa κάτω απο ένα ολόγιομο φεγγάρι....
Την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε για τα εξωτικά νησιά Ροζάριο με τα κρυστάλλινα καταγάλανα νερά.
