Μια Μεγάλη Έκπληξη στο Μεντεγίν

Για ακόμα μία φορά δεν καταφέραμε να ακολουθήσουμε το πλάνο που σχεδιάσαμε την προηγούμενη μέρα και έτσι φτάσαμε πολύ αργότερα από όσο περιμέναμε στο Μεντεγίν. Παρ' ολα αυτά στη διαδρομή αντικρίσαμε την μοναδική και πανέμορφη φύση της Κολομβίας που μας βοήθησε να ξεχαστούμε για μερικές ώρες, γνωρίζοντας  ότι το ταξίδι αυτό θα διαρκέσει τον ίδιο χρόνο που χρειαστήκαμε να έρθουμε με το αεροπλάνο απο την Φρανκφούρτη.

Την Κυριακή γύρω στις εννέα το βράδυ φτάνουμε στο σταθμό του Μεντεγίν και παίρνουμε ένα ταξί για να πάμε στο Πομπλάδο, η περιοχή όπου αναγράφεται στην διεύθυνση που είχα για ένα χοστέλ που μου πρότειναν στην Μποκοτά.

Δυστυχώς δεν υπάρχει ελεύθερο κρεβάτι, μου λέει η γλυκύτατη και ομολογούμενος πανέμορφη Καρολίνα. Πήρε αμέσως τηλέφωνο σε κάποια άλλα χοστέλ και τελικά μείναμε στο ίδιο δρόμο μόλις 150 μέτρα πιο πέρα.

Ήσυχο και μεγάλο το χόστελ αλλά σχεδόν άδειο, δεν μας πειράζει καθόλου αυτό αλλά το ότι το δωμάτιο είναι ουσιαστικά μέσα στο γκαράζ και τα στρώματα των κρεβατιών εντελώς άβολα μας αναγκάζει να ψάξουμε την επόμενη μέρα για άλλο χόστελ.  

Εκείνη την βραδιά η κούραση μας κράτησε μέσα, βγήκαμε μόνο για φαγητό ένα δρόμο παρακάτω και γυρίσαμε με σκοπό τον....ύπνο.!

Ξημερώνει Δευτέρα και όλα είναι διαφορετικά. Η ζέστη έχει κάνει την παρουσία της αισθητή και μας φτιάχνει την διάθεση ο κήπος στο πλάι του χοστέλ παίρνοντας το πρωινό μας, παρόλα αυτά εγώ πάω στο δίπλα χόστελ για να ξαναρωτήσω αν υπάρχει κρεβάτι, μη γνωρίζοντας για την μεγάλη έκπληξη που με περιμένει...

Ο ιδιοκτήτης του  χοστέλ, ο Κέλβιν, είναι απο την Νέα Ζηλανδία και με καλωσορίζει με ένα μεγάλο χαμόγελο, λέγοντας μου ότι είχε λάβει το μέιλ μου και λυπάται που δεν ενημερώθηκε η Καρολίνα για την κράτηση μου. Μου πρόσφερε καφέ και μιλήσαμε για το Μεντεγίν και την δουλεία, μέχρι που με ρώτησε από που είμαι, του είπα ότι είμαι Έλληνας και τότε, μου λέει οτι υπάρχει ένας Έλληνας εδώ πιο πάνω που έχει ένα χόστελ!!!! 

Μέτα απο 1 ώρα περίπου γνωρίζουμε τον άνθρωπο που θα μας μας πεί τα πάντα για το Μεντεγίν, δίνοντας μας την καλύτερη σουίτα του χοστέλ, ο Σπύρος είναι ο άνθρωπός μας....

Αύριο η συνέχεια....

Escobar Rosas

Κάθε μέρα καταφθάνουν και άλλοι ταξιδιώτες του κόσμου στο χοστέλ. Από την Αργεντινή 3 κοπέλες μας περάσανε για Ιταλούς, ένας νοτιοαφρικανός μας λέει πόσο όμορφα πέρασε στην Ελλάδα τις τρείς τελευταίες φορές που την έχει επισκεφτεί, ο χοσέ από την Μποκοτά είναι σχεδιαστής επίπλων και κοντεύει να βάλει τα κλάματα μόλις του είπα ότι είμαι Έλληνας, είναι το μεγάλο του όνειρο να πάει κάποια μέρα και μου κάνει την μία ερώτηση πίσω από την άλλη για να αποκομίσει πληροφορίες, με κέρδισε εύκολα, όταν καταφέρεις να έρθεις θα σε φιλοξενήσω εγώ, του λέω, και με αγκαλιάζει αδελφικά, όλα αυτά τρώγοντας πρωινό.

Ο χρυσός, λένε, έχει ανεκτίμητη αξία διότι τον έχουν λίγοι, έτσι κι εμείς πήγαμε να βρούμε αυτούς που τον φυλάνε. Στην Μποκοτά υπάρχει και μουσείο χρυσού - museo de oro – βρίσκεται κοντά στην βάση μας, όπως όλα σχεδόν τα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης, πριν φτάσουμε όμως στο μουσείο έχουμε μια πολύ σημαντική προτεραιότητα, χρειαζόμαστε χρήματα και το αναφέρω διότι, το αυτονόητο καμιά φορά είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα. Έχουμε δοκιμάσει να κάνουμε ανάληψη απο αυτόματο μηχάνημα αρκετές δεκάδες φορές, αλλά μόνο 2 φορές το καταφέραμε. Πολλά μηχανήματα – Cajeros automaticos – δεν λειτουργούν προσωρινά, αλλά τα περισσότερα νομίζω δεν έχουν ούτε σεντ μέσα, ποια είναι η λύση; Μόλις βρεις αυτό που θα σου κάνει την χάρη να βγάλει από το αδιέξοδο της αφραγκίας, παίρνεις όσα πιο πολλά μπορείς. Πήρα και μία κολομβιανή κάρτα για το κινητό, κοστίζει μόνο 3 ευρώ από τα οποία τα 2 είναι χρόνος ομιλίας.

Κάθε μεσημέρι συνηθίζω να πεινάω και όχι μόνο εγώ, πριν πάμε στο μουσείο δεν τρώμε κάτι πρώτα, ρωτάω τους φίλους μου, που όχι μόνο συμφωνούν αλλά έχω την εντύπωση ότι το είχαν σκεφτεί πολύ νωρίτερα από μένα. Η τοπική κουζίνα και ειδικά οι σπεσιαλιτέ τους είναι εξαιρετικές τελικά, και όπως είναι φυσικό δεν έμεινε χώρος για γλυκό.

Πως θα μπορούσε να είναι ένα μουσείο χρυσού, μα φυσικά ότι πιο σύγχρονο και αξιόλογο από κάθε άλλο μουσείο, όπως λένε μια εικόνα χίλιες λέξεις για αυτό σύντομα θα ανεβάσω φωτογραφίες, δεν μου είναι και πολύ εύκολο αλλά σύντομα θα το οργανώσω κι αυτό.

Το βράδυ είπαμε να πάμε κάπου παραδοσιακά, σε ένα τοπικό μπάρ όπου μόνο οι ντόπιοι πάνε. Αυτό που διαλέξαμε το συστήνει και ο οδηγός μας, Lonely Planet, και μόνο από το όνομα φαίνεται να είναι καλό, Escobar Rosas. Μία πολύ μικρή είσοδος με τζαμαρία αλλά δεν φαίνεται να έχει κόσμο, λέμε να τσιμπήσουμε κάτι πρώτα και πάμε ακριβώς απέναντι παραγγέλνοντας κάτι σαν κρέπα με κοτόπουλο και ρύζι. Επιστρέφουμε ξανά στο μπάρ, ένας τύπος με μακριά μαλλιά, μαύρο μπουφάν και φουσκωμένες τσέπες εμποδίζει την είσοδο και μας ζητάει 10,000 πέσος που είναι περίπου 4 ευρώ, για να μπούμε, διαφωνώ και του λέω ότι είναι πολύ ακριβά αλλά μου εξηγεί ότι στην τιμή περιλαμβάνονται και 2 ποτά. Είναι τελικά πολύ μικρότερο από ότι φαίνεται απ έξω, μέχρι να δούμε την στενή ξύλινη σκάλα που οδηγεί στο υπόγειο, εκεί από όπου έρχεται η μουσική. Χορέψαμε και ήπιαμε μαζί με κολομβιανούς και κολομβιανές, συστηθήκαμε με το aguardiente, το παραδοσιακό ποτό της Κολομβίας και με ξεδιψάσαμε με Club Colombia, μπύρα τοπική και πολύ νόστιμη.

Έφτασε το πρωί και χαιρετίσαμε την Καρολίνα που φεύγει με την αδερφή της σε περίπου 2 ώρες για την Αργεντινή, για να ζήσει εκεί για πάντα, δεν μπορεί να κρατήσει την συγκίνηση της αλλά είναι ώρα για όλους μας. Δεν προλάβαμε να πάμε 2 τετράγωνα παραπάνω και μας φωνάζει ένας τύπος από το Βιετνάμ που μένει στο ίδιο χόστελ, το πάρτυ συνεχίζεται σε ένα εστιατόριο που ανοίγει μόνο για αυτό τον σκοπό, περίπου στα 20 άτομα από όλο τον κόσμο μπαίνουμε μέσα και ο ιδιοκτήτης μοιράζει σε όλους μπύρες, οι γνωριμίες που κάνεις όταν δεν αφήνεις τις ευκαιρίες να πάνε χαμένες, είναι μοναδικές.

Έφτασε η ώρα να φύγουμε, το λεωφορείο  για Μεντεγίν φεύγει στις 05:00, αλλά αποκλείεται να το προλάβουμε, έτσι κι αλλιώς δεν μας κυνηγάει και κανείς. Η διαδρομή πρέπει να είναι  περίπου στις 9 ώρες και η τιμή στα 25 ευρώ αλλά τίποτα δεν πήγε όπως μας είπαν. Πληρώσαμε κάτι λιγότερο από 17 ευρώ και φτάσαμε στον προορισμό μας μετά από 12 ώρες!

Επιτέλους είμαστε στο Μεντεγίν, την πόλη της αιώνιας άνοιξη και αυτό που θα μας συμβεί σε αυτή την πόλη, ακόμα και να μας το λέγανε δεν θα το πιστεύαμε…

Αύριο η συνέχεια….

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου…

Μποκοτά, όχι όμως η Δάφνη

Είχα καιρό να δω στον ύπνο μου τόσο έντονα και δυνατά όνειρα, γεμάτα χρώματα και μυρωδιές, σε μια χώρα που νιώθω οτι, μόλις πάτησα τα χώματα της με έβαλε στην λίστα με τους πιο ευτυχισμένους ανθρώπους στην γη, βέβαια για ακόμα μια φορά δεν τα θυμάμαι, αλλα όταν ξύπνησα είχα ένα ανεξήγητο χαμόγελο, ίσως ήταν η μυρωδιά του φρεσκοψημένου καφέ που είχε πλυμυρίσει όλο το χόστελ, ίσως ο ήλιος που με τσίμπαγε στο μάγουλο απο ένα μικρό φεγγίτη ακριβώς απο πάνω μου, νιώθοντας την τροπική ζέστη στο δέρμα μου ή απλά και μόνο ότι ακόμα ένα όνειρο μου, γίνεται πραγματικότητα.

Το πρωινό σερβίρεται απο τις 8 εως τις 10, αν ήμουν σπίτι σίγουρα θα το έχανα, αλλά εδώ όχι. Έχουμε πολλά να δούμε και να κάνουμε την πρώτη μας μέρα στην Μποκοτά. Πλάνο Α, δεν έχουμε πλάνο ούτε και δεσμεύσεις, έτσι κι αλλιώς τα όρια δηλώνουν περιορισμό κι εμείς δεν έχουμε ποτέ.

Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε απο τον χόστελ προς το κέντρο μέχρι να φτάσουμε στην plaza de bolivar, και προς μεγάλη μας έκπληξη  και τύχη στην μέση της πλατείας υπήρχε ένα τεράστιο παζάρι με εκαντοντάδες περίπτερα. Απο τα δεξιά έβρισκες κάθε λογής φρούτα και φρεσκοστημένους χυμούς, απο τα αριστερά απίστευτες μυρωδιές, παραδοσιακά φαγητά να μαγειρεόνται εκείνη την στιγμή και χιλιάδες ντόπιους να απολαμβάνουν στις αυτοσχέδιες τέντες τους πραγματικούς μεζέδες της Κολομβίας, για εμάς πρώτη φορά, γι αυτούς τρόπος ζωής, μετά μια μικρή επίσκεψη στο Museo Botero  για μια μικρή ανακουφιστική στάση και χορτασμένοι και ικανοποιημένοι απο το πόσο τυχεροί ήμασταν που πήγαμε εκεί, συνεχίσαμε την βόλτα προς τα ψηλά. Πήραμε ένα ταξί και μας πήγε στην είσοδο όπου το τελεφερίκ θα μας ανεβάσει στο Monserrate, ένα μοναστήρι χτισμένο απο τον Don Pedro Solis το 1657 να προσέχει την πόλη απο ψηλά, σε υψόμετρο 3,152 μέτρα πάνω απο την στάθμη της θάλλασας. Η Μποκοτά είναι μια πόλη που δεν έχει όρια, τουλάχιστον τα δικά μου μάτια δεν κατάφεραν να δουν τόσο μακριά, τόσο μεγάλη και τόσο μικρή συνάμα, την γνωρίζεις σε λίγες μόλις μέρες κι αν σε συμπαθήσει, γίνεστε για πάντα φίλοι. Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε όταν ο ήλιος άρχισε να πλησιάζει στα βουνά και να σκιάζει την πόλη, η θερμοκρασία έπεσε τουλάχιστον 10 βαθμούς όταν η νύχτα τύλιξε τα στενά πέτρινα σοκάκια της La Candelaria, αλλά είμαστε προετοιμασμένοι για όλα.

Η νύχτα είναι δικιά μας και είναι μεγάλη, λέω να πάω για μια μπύρα στην πλατεία μέχρι να ξυπνήσουν οι φίλοι μου, κουρασμένα νιάτα...

Αύριο η συνέχεια....

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου.

*Η Χριστίνα απο την Ελβετία άρχισε το ταξίδι της στην Λατινική Αμερική πρίν απο 9 μήνες και είναι ακόμα εδώ, είναι λέει, νωρίς ακόμα για να επιστρέψει.


*Ο τίτλος του άρθρου, θέλει να δείξει πόσο ενημερωμένο είναι το ελληνικό ιντερνέτ για αυτή την χώρα, όταν πληκτρολογείς την λέξη Μποκοτά στις μηχανές αναζήτησης, στην πρώτη σελίδα κυριαρχεί η...Δάφνη Μποκοτά.

Στον δρόμο για την Κολομβία

Όταν τελικά φτάνεις στον προορισμό σου νιώθεις σαν να έχεις καταφέρεις κάτι σπουδαίο και είναι σπουδαίο. Περιμένοντας στην Φρανκφούρτη περίπου 5 ώρες για την πτήση που θα μας έφερνε στην χώρα των πιο ευτυχισμένων ανθρώπων στην γη, προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε την κούραση, πίνοντας μερικές μπύρες, απο αυτές τις γνήσιες γερμανικές και φυσικά με τον κατάληλο μεζέ.

Έκανα μια μικρή έρευνα για ένα απο τα επόμενα ταξίδια μου όσο παραμείναμε στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης, ρωτόντας σε διάφορα γραφεία με εισητήρια τελευταίας στιγμής, αλλά δεν κατάφερα σχεδόν τίποτα. Για να βρείς, λέει ένα φτηνό εισητήριο για οπουδήποτε στον κόσμο θα πρέπει να ρωτήσεις τουλάχιστον 3 μέρες πρίν την αναχώρηση και δεν είναι και πολύ σίγουρο, διότι καμία εταιρία πλέον δεν ενδιαφέρεται να πουλήση ένα φτηνό εισητήριο ακόμα κι αν η πτήση είναι σχεδόν άδεια, πουλάνε λέει τα cargo και έτσι κερδίζουν τα πενταπλάσια απο ότι απο ένα επιβάτη, όπως επίσης ο φόρος των εισητηρίων με γερμανική αεροπορική εταιρία αυξήθηκαν και 45 ευρώ για κάθε διαδρομή. Τελικά μύθος το κόλπο, πάω στο αεροδρόμιο και ταξιδεύω φτηνά την τελευταία στιγμή.

Η πτήση απο την Φρανκφούρτη για την Μποκοτά είχε διάρκεια 12 ολόκληρες ώρες, αν είχαμε καμιά δεκαριά ώρες ακόμα εκεί μέσα θα είχα πάρει 2-3 κιλά. Κάθεσαι σε μία θέση και συνεχώς περνάνε απο μπροστά σου καροτσάκια με φαγητό, καφέ, αναψυκτικά και πάλι καφέ, φαγητό κτλ, καταλαβαίνετε οτι δεν κακοπεράσαμε και φυσικά ύπνος και πάλι ύπνος.

Αυτό το άρθρο το γράφω καθούμενος σε ένα πουφ στο σαλόνι του hostel Casa bella vista στο οποίο μένουμε. Απο χτές στις 10 το βράδυ που φτάσαμε εδώ δεν περιγράφεται η χαρά μου που βρίσκομαι στην Μποκοτά. Μια πόλη γεμάτη αντιθέσεις, άλλη το πρωί, άλλη το βράδυ. Την πρώτη βραδιά μια μικρή βόλτα στην πλάτεια δίπλα στο χόστελ ήταν αρκετή, La Candelaria, κάτι σαν του ψυρή στην Αθήνα, μια περιοχή  σε ύψωμα που βλέπεις την πόλη απο ψηλά, περιτρυγυρισμένη απο πανεπιστήμια και φοιτητές, μουσικές απο παντού μόλις πέσει ο ήλιος και φυσικά στα χρώματα και στους ρυθμούς της Κολομβίας.

Aύριο η συνέχεια για την πρώτη μας μέρα στην Κολομβία...

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου.....της Κολομβίας.

Έφτασε η Μεγάλη Μέρα....Μέρα 1η

αναχωρούμε Σήμερα, επιστρέφουμε Κάποτε

Έφτασε η μεγάλη μέρα, οι ετοιμασίες για το σακίδιο έγιναν από χτες και σήμερα το μόνο που έχει μείνει είναι να μπουν τα πράγματα στην θέση τους, βέβαια αν τύχει και έχω ξεχάσει κάτι, θα προσπαθήσω να ζήσω και χωρίς αυτό.Ευτυχώς που είμαστε άντρες και γλυτώσαμε μερικές εκατοντάδες ευρώ για την ανανέωση της γκαρνταρόμπας μας.

Είχαμε ραντεβού με τον σοφέρ(zoo the great) στις τέσσερις και είκοσι το απόγευμα για να είμαστε στο αεροδρόμιο στις πέντε και μισή. Δεν καθυστερήσαμε καθόλου να φτάσουμε, παρότι ότι άργησα να ετοιμαστώ κατά 30 λεπτά. Τρέχω σιγά για να φτάσω γρήγορα.

Οι τελευταίες ευχές πριν φύγω από το σπίτι, να προσέχεις, να μετράς τα ρέστα σου, να προσέχεις που υπογράφεις και το αναπόφευκτο, πρόσεχε μην σε απαγάγουν, τελικά δεν κατάφερα να το αποφύγω όλο αυτόν τον καιρό ούτε γιος Πρέσβη να ήμουν, απλά μερικοί είναι ανεπίδεκτοι ''κατανοήσεως''.

Στις έξι και πέντε ακούγεται η ανακοίνωση , οι επιβάτες της Aegean να προσέλθουν στην πύλη για αναχώρηση. Δεν βιαζόμαστε πια, τα σακίδια έχουν ήδη μπει στο αεροπλάνο και το μόνο που μένει είναι να ανέβουμε τα σκαλάκια του αεροδρομίου Χανίων Δασκαλογιάννης για την πρώτη μας επιβίβαση στο μακρινό μας ταξίδι προ την Κολομβία.

Όταν μπήκαμε στο αεροπλάνο για Αθήνα, νόμιζα οτι μετά το αυτοκινητάκι μου είναι ίσως το στενότερο κάθισμα στον κόσμο που έχω καθίσει, καθώς συμφώνησε μαζί μου και ο Νίκος και η συμπαθέστατη δασκάλα που συμπλήρωσε την τριάδα καθισμάτων της σειράς, η οποία, κάνει το Χανιά - Αθήνα Κάθε Τετάρτη επειδή εκεί την διόρισαν φέτος και χωρίς μπόνους παρακαλώ.

Ξέχασα να πω, ότι είμαστε δύο προς το παρών, τον Δημήτρη θα τον συναντήσουμε κάπου στην Αθήνα μετά τα μεσάνυχτα για να επιστρέψουμε όλοι μαζί στο αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος, περιμένοντας μέχρι τις έξι το πρωί, όπου αναχωρεί η επόμενη πτήση, Πάμε.... Φρανκφούρτη.

προς το παρών φιλοξενούμαστε στην Αθήνα από εξαιρετικούς φίλους.

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου.

Καμιά Φορά τα Σχέδια Αλλάζουν

Αναχωρούμε την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011...

Δεν το λέω για να ζηλέψετε, αλλά είναι όμορφη η προσμονή, ίσως είναι ένα απο τα πιό ανεξέλεγκτα συναισθήματα που συμβαίνουν στον άνθρωπο. Όταν πλησιάζει η μέρα που φεύγεις νιώθεις μόνο χαρά, άντε και λίγο αγχος μπας και δεν είσαι ψυχολογικά έτοιμος ή μήπως έχασες το διαβατήριο σου και δεν το ξέρεις και αρχίζεις το ψάξιμο στα πιο απιθανα σημεία του σπιτιού διότι εκεί που το είχες, το μετακίνησες και άμα έχεις και μνήμη χρυσόψαρου;; όμως είναι μοναδική η ανακούφιση όταν το βρίσκεις.
Σε πολύ λίγες μέρες θα αναχωρήσουμε για ένα ταξίδι που σχεδιάζουμε μήνες και ονειρευόμαστε χρόνια, αλλά τελικά, καμιά φορά τα σχέδια αλλάζουν.

Το αρχικό σχέδιο ήταν, εγώ κι ο Νίκος να αναχωρήσουμε από τα Χανιά την Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου με προορισμό την Αθήνα, κατόπιν να πετάξουμε για Φρανκφούρτη και από εκεί για Μπογκοτά(Κολομβία). Δεν έχουμε σκοπό να αλλάξουμε τίποτα από όλα αυτά, απλά το μόνο που θα αλλάξει είναι ότι θα έρθει μαζί και ο φίλος μας ο Δημήτρης!Ήμασταν δύο, είμαστε τρεις και σε πολύ λίγες μέρες ανάμεσα σε 46 εκατομμύρια Κολομβιανούς πολίτες.

Θα διανύσουμε 10414 χιλιόμετρα από τα Χανιά μέχρι την Κολομβία, θα πετάξουμε 16 ώρες και η συνολική διάρκεια του ταξιδιού θα είναι πάνω από 41 ώρες από το σπίτι ως το τελικό προορισμό. Δεν είναι μακριά τελικά, ούτε δύο 24ωρα, τι σου είναι ο κόσμος, μικρός.

Ταξιδέψτε μαζί μας στον μαγικό κόσμο του κόσμου...