Μετά από μια απουσία σχεδόν 2 μηνών, είμαστε πάλι εδώ για να σας διηγηθούμε την συνέχεια του ταξιδιού μας στην Κολομβία.
Σταμάτησα να γράφω άρθρα από την μέρα που επέστρεψα στην Ελλάδα, δεν ξέρω γιατί, χρειάστηκα πολύ χρόνο για δεχτώ την επιστροφή ή μάλλον ξέρω, κάτι με χάλασε που επέστρεψα και αυτό θα το αποκαλύψω στο τελευταίο άρθρο αυτού του μπλοκ.
'Εχω λάβει αμέτρητα μηνύματα από όλους αυτούς που μας ακολουθούν νοερά, με το εύλογο ερώτημα, είστε καλά;;; Είμαστε όλοι καλά, ο Δημήτρης ταξιδεύει στον κόσμο, ο Νίκος δουλεύει για να καλύψει τις ανάγκες του κι εγώ έχω αφοσιωθεί στο επόμενο ταξίδι μου.
Λοιπόν, είχαμε μείνει στην Καρταχένα και στα νησιά Ροζάριο. Την επόμενη μέρα συμφωνήσαμε να αναχωρήσουμε για την Μπαρανγκίγια, την πόλη που διεξάγεται το μεγαλύτερο καρναβάλι της Λατινικής Αμερικής, μετά τις Βραζιλίας φυσικά.
Εδώ είναι, που όλα αλλάζουν. Το πρωί που ξυπνήσαμε στο διαμέρισμα της μπόκα γκράντε, όλα μας φαίνονταν ήσυχα και ότι ο χρόνος είναι μαζί μας. Οι δύο από την παρέα συμπεριφέρονται λες και θα μείνουμε μερικά χρόνια στην Κολομβία, ενώ εγώ, επειδή είμαι και ο μόνος που μιλάει ισπανικά απο την παρέα, έχω ρωτήσει όσους βλέπω μπροστά μου πως θα πάμε γρήγορα και φτηνά στην Μπαρανγκίγια.
Η Μπαρανγκίγια απέχει από την Καρταχένα περίπου 2 ώρες με αυτοκίνητο ή 4 με λεωφορείο επειδή ο σταθμός των λεωφορείων απέχει απο την πόλη περίπου 1 ώρα!!! Σε καμία περίπτωση δεν θα το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Υπάρχουν οι εξής λύσεις, ένα μικρό πούλμαν αναχωρεί κάθε 2 ώρες για Μπαρανγκίγια και λέγεται puerta-puerta, δηλαδή σε παραλαμβάνει από το ξενοδοχείο σου ή όπου είσαι τέλος πάντων και σε πάει όπου ακριβώς θες να πας. Το κόστος είναι μικρό, περίπου 12 ευρώ το άτομο αλλά, σήμερα είναι η πρώτη μέρα του καρναβαλιού και δεν υπάρχει κανένα διαθέσιμο, έτσι λοιπόν το μόνο που μένει είναι ταξί.
Εκατοντάδες ταξί περνάνε μπροστά από το διαμέρισμα που μένουμε αλλά κανείς δεν θέλει να μας πάει με την τιμή που ζητάω, αλλά για καλή μας τύχη βρίσκουμε κάποιον σε ανάγκη και συμφωνούμε στα 50 ευρώ για 4 άτομα, ναι είμαστε 4 τώρα πια και ο ένας χειρότερος από τον άλλο, χαχαχα.
Στο Μεντεγίν γνωρίσαμε τον Σπύρο, ένα Έλληνα που μας φιλοξένησε στο χόστελ που έχει ανοίξει τον τελευταίο χρόνο όπου και γνωρίσαμε την Ντιάνα Καρολίνα Ρουδίας Μεντόζα. Χτες μας τηλεφώνησε και μας ρώτησε αν μας επιτρέπει να μας ακολουθήσει στο ταξίδι μας και με την ευκαιρία να επισκεφτεί τα βόρια παράλια της Κολομβίας για πρώτη φορά.
Τώρα πια είμαστε 2 που μιλάμε ισπανικά και άλλοι 2 που μιλάνε πολύ μεταξύ τους και απλά ακολουθούν τα δικά μας κανονίσματα.
Στις 12 ακριβώς έχουμε ραντεβού με τον οδηγό του ταξί ακριβώς μπροστά από το διαμέρισμα. Πίνουμε καφέ, τρώμε πρωινό και αρχίσουμε να γεμίζουμε τα σακίδια μας, τα μισά μένουν απ έξω και τα κρεμάμε όπως όπως γύρω από τα σακίδια για να μην αργήσουμε στο ραντεβού με το ταξί στην Καρταχένα της Λοκομβίας. Γιατί Λοκομβία; διότι ο τύπος δεν ήρθε ποτέ, μάλλον βρήκε καλύτερη κούρσα και μας άφησε στα κρύα του λουτρού και τι λουτρού, η θερμοκρασία αγγίζει τους 38 βαθμούς Κελσίου, όλοι ζητάνε τα διπλά από ότι είχαμε συμφωνήσει με τον προηγούμενο και ο χρόνος περνάει με την πιθανότητα να χάσουμε το καρναβάλι...
Τελικά μετά από 3 ώρες περίμενοντας στο στέγαστρο ενός φαστ φουντ συμφωνούμε να μας πάει ένας τύπος με λουλουδιστό πουκάμισο και μουσική στην διαπασών. Στριμώξαμε τα σακίδια στο πορτ παγκάζ εφοδιαστήκαμε με μπόλικο νερό και πήραμε τον δρόμο για την μεγαλύτερη φιέστα της Κολομβίας.
Στην Μπαρανγκίγια τα ξενοδοχεία την εβδομάδα του καρναβαλιού έχουν τιμές εξωφρενικές αλλά και για μας που πάμε την τελευταία στιγμή ακόμα χειρότερα. Ευτυχώς η Ντιάνα έχει μια γνωστή οικογένεια που θα μας φιλοξενήσει στο φτωχικό τους και θα μας βγάλει απο το αδιέξοδο της διαμονής.
Η διαδρομή για την Μπαρανγκίγια τελικά διήρκησε περίπου 3 ώρες και 30 λεπτά μιας και είχαμε μια καθυστέρηση από ένα μπλόκο του στρατού που μας άδειασε τα σακίδια ψάχνοντας για ναρκωτικά ή όπλα και άλλη μια ώρα ώσπου να βρούμε το σπίτι που θα μας φιλοξενούσαν, για ακόμα μια φορά αποδεχτήκαμε ότι οι Κολομβιανοί οδηγούν σαν τρελοί και το διασκεδάζουν.
Από δω και στο εξής θα σας γράφω πιο συχνά μιας και οι αναμνήσεις μου γαργαλάνε το μυαλό και μου λένε, μοίρασε μας και στους άλλους, δεν θα είμαστε εδώ για πάντα.
Σύντομα η συνέχεια για πιο τρελό πάρτι της Κολομβίας...
