Καρταχένα Μέρος δεύτερο.

Εξουθενωμένοι απο την ζέστη και απελπιστικά πεινασμένοι, ρωτάμε την σπιτονοικοκοιρά που μπορούμε να φάμε κάπου κοντά και φτηνά, μου υπόδειξε ένα τοπικό εστιατόριο με τοπική κουζίνα προσφέροντας πολύ καλές τιμές, νομίζω οτι δεν το βρήκαμε ποτέ κι αν ήταν αυτο στο οποίο φάγαμε, οι τιμές του ήταν διπλάσιες απο εκείνες που μας είπε. Πολλά απο τα τοπικά εστιατόρια σε όλη την χώρα προσφέρουν φαγητό σε ντόπιους και ξένους με μόλις 2 ευρώ. Το μενού περιέχει ένα πιάτο με ρύζι, φασόλια, μπανάνα τηγανητή, λίγη σαλάτα και μια μερίδα κρέας( κοτόπουλο, χοιρινό ή μοσχάρι) περίπου στα 120 γραμμάρια, οι περισσότεροι προσφέρουν στην αρχή μια σούπα(πεντανόστιμη) και φυσικό χυμό από λάιμς. Όλα αυτά είναι αρκετά για να χορτάσεις, αρκεί όμως να τα πληρώσεις αναλόγως.
Στην BocaGrande, στην καλή περιοχή της Καρταχένας, εκεί όπου τα πανύψηλα κτήρια ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, τα πολυκαταστήματα και τα τεράστια Σούπερ-μάρκετ κάνουν την εμφάνισης τους για εκείνους που διαθέτουν χρήματα, όλα είναι ακριβότερα και πιο σύγχρονα, η φασαρία όμως στους πολυσύχναστους δρόμους μέχρι περίπου στις 10 το βράδυ μας έκανε να θέλουμε να κυκλοφορούμε μόνο στην παλιά πόλη, όπως και άλλοι χιλιάδες επισκέπτες.

Η Καρταχένα είναι βασικός προορισμός για αυτούς που ταξιδεύουν στην Κολομβία, την συστήνουν όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, αλλά για μένα ένα 2μερο θα ήταν αρκετό. Πολλοί από τους 'ξένους' ήταν από τις Ηνωμένες πολιτείες, όπου για αυτούς είναι πάρα πολύ κοντά και μπορούν άνετα να πεταχτούν για το Σαββατοκύριακο.

Βράδιασε στην πόλη, το διαμέρισμα που βρήκαμε ήταν παραπάνω από άνετο και για μεγάλη μου τύχη,  κάποιος είχε αφήσει το μόντεμ του ξεκλείδωτο. Η ώρα που μπορείς να βγεις στην πόλη είναι γύρω στις δέκα το βράδυ, τότε αρχίζει να έχει ενδιαφέρον από την πλευρά διασκέδασης, πολλά μπαρ και μικρά κλαμπ, εγώ θα τα ονόμαζα όλα μπαρ, είναι στην διάθεση μας για να το ρίξουμε και λίγο έξω.

 Όλα βρίσκονται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, άρα οι βόλτες και οι περασάδες έδιναν και έπαιρναν. Στα καλά μπαρ οι ξένοι πληρώνουν είσοδο με ποτό, περίπου στα 4 ευρώ αλλά το σέρβις παραμένει αργό και υπομονετικό. Οι Κολομβιανοί δεν βγαίνουν μόνο για πιουν, αυτό μπορούν να το κάνουν και στο σπίτι ή σε ένα παγκάκι στην πλατεία, ο κύριος λόγος είναι να χορέψουν και να φλερτάρουν, αλλά όταν λέμε χορό, εννοούμε χορό. Μπαγιανάτο, λέγεται ο παραδοσιακός χορός των costenios, είναι όπως έχουν την Salsa οι Κουβανοί, και οι Κολομβιανοί έχουν την δική τους Salsa, και άλλους χορούς πολλούς και ειδικά τώρα που πλησιάζει το καρναβάλι δεν τους σταματάει τίποτα, όπως έχω γράψει και στο τίτλο του μπλόγκ, βρισκόμαστε στην Λοκομβία, στην χώρα των τρελών.

Όσοι βρεθείτε στην Καρταχένα να έχετε υπόψιν ότι τα ταξί δεν χρησιμοποιούν ταξίμετρο, όλα γίνονται με συμφωνία, πόσο θέλετε να μας πάτε..εκεί; Για όλα τις διαδρομές όμως υπάρχουν συγκεκριμένες ταρίφες και αν σας πούνε ότι το βράδυ έχει διαφορετική ταρίφα μην πέσετε στην παγίδα, έτσι κι αλλιώς πάντα το συμφωνηθέν ποσό είναι υπέρ του οδηγού.

Την επόμενη μέρα την αφιερώσαμε στον Θεό Μορφέα, λίγη ξεκούραση είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν, μιας και τα βράδια δεν τα αφήνουμε να πάνε χαμένα, προτιμήσαμε να παραμείνουμε στο διαμέρισμα, να ψωνίσουμε από τον κοντινότερο μάρκετ και να μαγειρέψουμε ότι μας είχε λείψει.

Την επομένη αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε, αφού η παραλία εδώ είναι τόσο απαίσια και άσχημη, κουβέντες ντόπιων αυτές, που θα μπορούμε να δροσιστούμε από την τροπική ζέστη και γεμάτη υγρασία ατμόσφαιρα. Όλες μας πρότειναν την playa blanca, αλλά εμείς θέλαμε κάτι πιο ντόπιο και ήσυχο, δεν υπάρχει τελικά. Όλα τις καλές περιοχές τις εκμεταλλεύονται ιδιώτες, όπου για να πας πρέπει να πληρώσεις, αλλά η νοοτροπία έχει ως εξής, απο την στιγμή που έχεις δολάριο ή ευρώ για αυτούς είσαι πλούσιος άρα βαράνε και τις τιμές σαν να είναι τα ευρώ κουλούρια. Τελικά πήγαμε στην μαρίνα από όπου αναχωρούν τα πλοιάρια, πήραμε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν και είπαμε να πάρουμε την τελική απόφαση αύριο το πρωί.

Το βραδύ ξανά στα γνώριμα πια στέκια, μια μπυρίτσα για να δροσιστούμε και πιο αργά λίγο aguardiente θα μας φτιάξει την όρεξη για να λικνιστούμε στους ρυθμούς της salsa κάτω απο ένα ολόγιομο φεγγάρι....

Την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε για τα εξωτικά νησιά Ροζάριο με τα κρυστάλλινα καταγάλανα νερά.

Τροπική ζέστη στην Καρταχένα

Αναχωρώντας από το Μεντεγίν για να πάμε στην Καρταχένα της Κολομβίας, βάζουμε τα χοντρά ρούχα στον πάτο του σακίδιου μας, και μετά από μιάμιση ώρα πτήσης με ένα σχετικά μικρό αεροπλάνο της copa air συναντάμε το τροπικό κλίμα της Καραϊβικής.

Η Καρταχένα είναι μεγάλη και μικρή ταυτόχρονα, σαν επισκέπτης σε λίγες μέρες αυτή η πόλη σου έχει αποκαλυφθεί και τότε νιώθεις την διαφορετικότητα των costenios, έτσι αποκαλούνται όσοι μένουν στις ακτές της χώρας.
Όλα είναι πιο χαλαρά πιο ζεστά και πιο τουριστικά. Η Καρταχένα και πολλές άλλες παραλιακές πόλεις της Κολομβίας διατηρούν τον τουρισμό όλο τον χρόνο εξαιτίας του κλίματος και της τροπικής ζέστης. Η παλιά πόλη είναι το βασικότερο αξιοθέατο, πολύ γραφική και γεμάτη ζωή μέρα νύχτα, το κακό είναι ότι με τόσο τουρισμό, σχεδόν όλα έχουν διπλάσιες τιμές από το Μεντεγίν.

Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, η μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας από το Μεντεγίν αφήνει ένα χαμόγελο και στους τρείς μας. Μετά από είκοσι λεπτά παίρνουμε τα σακίδια και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο και να βρούμε ταξί προς την πόλη. Το αεροδρόμιο της Καρταχένα είναι μόλις 5 λεπτά απο το κέντρο και κοστίζει μόνο 4 ευρώ, περίπου 4 χιλιάδες πέσος. Το μόνο κακό ήταν ότι φτάσαμε μεσημέρι και η  ζέστη μας κούρασε αρκετά μέχρι να βρούμε κάπου να μείνουμε. Τελικά μετά από 2 ώρες ψάξιμο και αφού φάγαμε το μεσημεριανό μας τραβήξαμε για την bocagrange, μια περιοχή λίγο έξω από το κέντρο, διότι όλα τα χόστελ στην παλιά πόλη της Καρταχένας, ήταν γεμάτα.

Η bocagrande = μεγάλο στόμα, είναι μία από της αναπτυγμένες τουριστικά περιοχές της Καρταχένας
και είναι η περιοχή που διαθέτει παραλία, καμία όμως σχέση με της φωτογραφίες που είχα δει, έτσι αν θέλεις παραλία πρέπει να πάς στην playa blanca, είναι περίπου 40 λεπτά από την Καρταχένα με αυτοκίνητο ή μηχανάκι και κοστίζει 15,000 πέσος και η άλλη εναλλακτική, όπου κάναμε εμείς, είναι ημερήσια κρουαζιέρα από την Καρταχένα όπου πάς στα νησιά Ροζάριο και στην playa blanca  με το λιγότερο 50,000 πέσος με φαγητό, προτιμήστε το πρώτο κατά την γνώμη μου.

 Την επόμενη μέρα που ξυπνήσαμε, θέλαμε να μείνουμε κάπου πιο ύσηχα, το χόστελ που είχαμε βρει ήταν ακριβώς πάνω σε μία λεωφόρο και η μουσική, η τηλεόραση και ο ανεμιστήρας στο σαλόνι μας είχαν προκαλέσει τάσεις φυγής. Ο Δημήτρης και ο Νίκος αποφάσισαν να πάρουν τους δρόμους με σκοπό να βρουν ένα διαμέρισμα σε λογική τιμή. Μετά από περίπου 5 ώρες μπαίνουμε στο τελευταίο διαμέρισμα και μάλλον το καλύτερο από όσα είδαμε. Όλα έχουν να κάνουν το πόσο θέλεις να πληρώσεις σε αυτή την χώρα, το παζάρι είναι απαραίτητο και οποιαδήποτε συναλλαγή.

συνεχίζεται...

Μεντεγίν, η πόλη κόλαση...

Μείναμε στο Μεντεγίν παραπάνω από ότι σχεδίαζα, όμως εφτά μέρες δεν ήταν αρκετές για να γνωρίσουμε μια πόλη τριάμισι εκατομμυρίων και να ρουφήξουμε την θετική ενέργεια που προσφέρει στους επισκέπτες. Κάποιοι μας είπαν ότι στο Μεντεγίν πριν από 20 χρόνια σε σκότωναν για πλάκα ή για λίγα δολάρια, ήταν τότε που ο Πάμπλο Εσκομπάρ κυριαρχούσε και η διακίνηση ναρκωτικών έφερνε δισεκατομμύρια δολάρια σε αυτόν και σε όποιον συνεργαζόταν μαζί του, βέβαια η επιλογή το να δουλεύουν για τον Εσκομπάρ δεν ήταν μόνο δική τους αλλά επέλεγε ο ίδιος τους συνεργάτες για να έχει όσο γίνεται λιγότερους εχθρούς. Σήμερα ο τάφος τους έχει γίνει μνημείο για τους τουρίστες και στο σπίτι του η οικογένεια του σε καλωσορίζει και απαντάει σε ερωτήσεις και απορίες με αντίτιμο περίπου 20 ευρώ! Ήταν ο μεγαλύτερος δολοφόνος της Κολομβίας, κανείς δεν θέλει να ακούει γι αυτόν, αλλά κάποιοι ανεγκέφαλοι συνεχίζουν να έχουν την περιέργεια πως τα κατάφερε να γίνει ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Κολομβίας. Εμείς φυσικά δεν πήγαμε.

Σήμερα το Μεντεγίν είναι μία απο τις πιο ασφαλείς πόλης της Λατινικής Αμερικής αν και εξακολουθούν να υπάρχουν συμμορίες και να σκοτώνονται περίπου 100 άνθρωποι κάθε μήνα για το βρώμικο χρήμα της κοκαΐνης αλλά ευτυχώς όλα αυτά βρίσκονται αρκετά μακριά από τα αξιοθέατα της πόλης και ειδικά της περιοχής του Πομπλάδο, όπου και μέναμε.

Όπως σε κάθε πόλη του κόσμου, το Σάββατο και η Κυριακή είναι οι μέρες που όλοι κανονίζουν την νυχτερινή τους έξοδο, έτσι κι εμείς δεν μείναμε μέσα. Χιλιάδες κόσμος πηγαινοέρχονται σε εκατοντάδες μπάρ και ντισκοτέκας, αλλά σε αυτήν την πόλη υπάρχει μια μεγάλη διαφορά και λέω μεγάλη διότι μας το λέγανε και δεν μπορούσαμε να το φανταστούμε. Στο Μεντεγίν της Κολομβίας ζουν οι πιο όμορφες γυναίκες στον κόσμο, paisas όπως τις αποκαλούνε, πραγματικά όμορφες με τα πιο καλλίγραμμα σώματα και με πρόσωπα λες και κάποιος τα ζωγράφισε και τα έστειλε στον Θεό...για να κολάζει τους άντρες. Το καλύτερο όμως από όλα είναι ότι η αναλογία έχεις ως εξείς, 8 γυναίκες 1 άντρας, η λέξη παράδεισος καρφιτσώνεται σε αυτήν την πόλη.

Την Κυριακή αποφασίσαμε να φύγουμε από το Μεντεγίν και να τραβήξουμε βόρεια, προς τα παράλια της Κολομβίας και να πάρουμε λίγη γεύση από την Καραϊβική, έτσι κλείσαμε στα γρήγορα τρία αεροπορικά εισιτήρια για την επομένη το πρωί για την πόλη της Καρταχένας....

Η πόλη της αιώνιας άνοιξης

Στο Μεντεγίν μείναμε ακριβώς μια εβδομάδα, να με συγχωρήσετε που δεν ανέβασα κανένα άρθρο όλες αυτές τις μέρες αλλά ήθελα να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη για αυτή την πόλη.

Το Μεντεγίν της Κολομβίας πριν από 20 χρόνια ήταν μια από τις πιο επικίνδυνες πόλεις του κόσμου, σήμερα μία από τις πιο ασφαλείς όλης της Λατινικής Αμερικής.

Ο Σπύρος μας φιλοξένησε στο χοστέλ αρκάδια που έχει ανοίξει τους τελευταίους 6 μήνες το οποίο το προορίζει για μπουτίκ χοτέλ, πήραμε την μεγαλύτερη σουίτα που την έχει ονομάσει Παρθενώνα, όνομα και πράμα,  εκεί γνωρίσαμε τον Τζέφ, ένας ακόμα Αμερικανός που έχει ξεχάσει να γυρίσει πίσω, είναι περίπου 4 μήνες εκεί, επίσης γνωρίσαμε ταξιδιώτες από την Ευρώπη που η Κολομβία γι αυτούς είναι απλά ένα πέρασμα από την κεντρική στην νότια Αμερική, σχεδόν κανείς δεν ταξιδεύει λιγότερο από 4 μήνες.

Είναι δύσκολο να κάνεις δουλειές εδώ, μας λέει ο Σπύρος, δεν μπορείς να εμπιστευτείς κανένα και κανένας δεν σε εμπιστεύεται αλλά είμαι πολύ ερωτευμένος με την πόλη της αιώνιας άνοιξης και δεν το σκέφτομαι καθόλου να γυρίσω την Ελλάδα. Δεν έχει άδικο, το κλίμα είναι εξαιρετικό, η πόλη έχει μια ενέργεια μοναδική, αφού καθημερινά περπατάμε τουλάχιστον 6-7 χιλιόμετρα και η κούραση μας φαίνεται άγνωστη λέξη, και βασικά είναι μια πόλη που το πρόσημο ανάπτυξης είναι θετικό και μόνο,  λένε ότι, σε λίγα χρόνια θα έχει φτάσει το ριο ντε τζανέιρο.

Την δεύτερη μέρα γνωρίσαμε και τον Θανάση, ένας ακόμα Έλληνας που έχει έρθει για μπίσνες στην Κολομβία, έφυγε πριν 20 χρόνια από την Ελλάδα και πήγε στο Βανκούβερ, τότε που η γή  πουλιόταν για λίγα δολάρια και σήμερα δεν το έχει μετανιώσει καθόλου, χάρηκε που είδε Έλληνες και η φιλοξενία του εξαιρετική.

Μέναμε στο Πομπλάδο, σίγουρα η πιο πλούσια γειτονιά της Κολομβίας, πολλοί την παρομοιάζουν με Ντίσνεηλάντ και δεν έχουν άδικο, εκατοντάδες μπάρ και εστιατόρια, καινούργια ξενοδοχεία, πεντακάθαρα και εντελώς ασφαλές, όμως ήθελα να δω την αληθινή πλευρά της πόλης. Πήραμε το μετρό και φτάσαμε περίπου στο τέλος της διαδρομής, από εκεί πήραμε το μετροκάμπλε(τελεφερίκ) όπου σε ανεβάζει σε ένα βουνό διασχίζοντας τις κομμούνες. Έτσι λέγονται οι φτωχογειτονιές του Μεντεγίν και επικρατούν τουλάχιστον στο 70 τις εκατό της πόλης.

Αύριο θα γράψω για όλες τις εμπειρίες μας στο Μεντεγίν, απλά ψάχνουμε ένα ήρεμο διαμέρισμα στην Καρταχένα, που βρισκόμαστε απο χτές, άλλος κόσμος εδώ....