Επιτέλους ξαναγράφουμε!!!
Από τις 26 Μαΐου μέχρι σήμερα έχουν περάσει 4 μήνες και 5 ημέρες, αλλά οι μνήμες μας από το μακρινό και εξωτικό ταξίδι μας στην Κολομβία παραμένουν αναλλοίωτες όπως την στιγμή που τις ζούσαμε εκεί. Δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να σας εξηγήσω τι συνέβη και πέρασε τόσος καιρός από το προηγούμενο άρθρο, αλλά το μόνο που θα σας πω είναι ότι αυτήν τη στιγμή που γράφω ήδη νιώθω την αύρα του καρναβαλιού τις Μπαρανγκίγιας.
Το δεύτερο μεγαλύτερο καρναβάλι στην Λατινική Αμερική διεξάγετε στην Μπαρανγκίγια της Κολομβίας, η πόλη είναι χαώδης, άναρχη και με πολύ κίνηση στους δρόμους. Στη νότια πλευρά της πόλης, όπου είναι η είσοδος της Μπαρανκγίγια, η ευγενέστατη Χοσεφίνα και ο σύζυγος της μας υποδέχτηκαν με αγκαλιές, φιλιά και ένα ζεστό γεύμα πριν ανηφορίσουμε για την παρέλαση του καρναβαλιού όπου ίσα που προλαβαίνουμε. Μας έδωσαν μπλουζάκια και καπέλα για να μπούμε στο κλίμα, συμβουλές σε περίπτωση που χαθούμε και πολύ, μα πολύ θετική ενέργεια. Είναι οι πιο χαρούμενοι άνθρωποι στην γη, λένε και εννοούνε τους κοστένιους, αυτούς που ζούνε στις ακτές τις καραϊβικής και να σας πω μέχρι τώρα συμφωνώ και επαυξάνω.
Είναι η ώρα για αναχώρηση, η ώρα κοντεύει 6 το απόγευμα και εάν δεν έχει πολύ κίνηση στους δρόμους σε μισή ώρα θα είμαστε στο απόλυτο σημείο συνάντησης.
Επιβιβαζόμαστε σε ένα ταξί, στο δεύτερο που βρήκαμε, μια και ο πρώτος μας εγκατέλειψε και με πρόσωπα που λάμπουν από ευτυχία πηγαίνουμε στην "μάχη των λουλουδιών".
Πολύς κόσμος μαζεμένος σε μια πλατεία περιμένει με ανυπομονησία την παρέλαση και εμείς ένα τρόπο να χωθούμε ανάμεσα τους για να πάρουμε μια γεύση από το Κολομβιανό καρναβάλι.
Πολλοί μικροπωλητές πουλάνε ζεστά καλαμπόκια με βούτυρο, άλλοι σουβλάκια και κάποιοι άλλοι την "παγίδα" της φιέστας. Και τι εννοώ με την λέξη παγίδα; όλοι που βρίσκονται γύρω μας κρατάνε μπουκάλια με αφρούς, ξέρετε, αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις ότι είσαι 8 ετών και άλλοι τόσοι χάρτινα κουτάκια με πούδρα, μια σκόνη όπου σε συνδυασμό με τον αφρό είσαι ότι πρέπει για να σου αδειάσουν στο κεφάλι και ένα τσουβάλι με πούπουλα!!! Αλλά όταν λέμε όλοι, εννοούμε όλοι, από 8 ετών έως 78 και δεν αφήνουν κανέναν ανικανοποίητο.
Τελικά βρήκαμε μια ωραία θέση στην υπερυψωμένη αυλή της ταβέρνας με τα κοτόπουλα, εφοδιαστήκαμε με τα απαραίτητα και περιμένουμε την παρέλαση συνοδεία με διαφορετικές μουσικές από κάθε μπαλκόνι. Λίγη ώρα αργότερα τα πρώτα άρματα έκανα την εμφάνιση τους και οι άντρες τις παρέας, όχι μόνο της δικής μας, επιβραβεύουν τις καλλίγραμμες χορεύτριες αλλά τους μικρούς ήρωες της "μάχης των λουλουδιών", όπως λέγεται και το σημείο που διεξάγεται η σημερινή παρέλαση.
Το περιμέναμε κάπως πιο φανταχτερό όλο το σκηνικό αλλά οι ντόπιοι μας είπαν ότι η μεγάλη παρέλαση θα γίνει αύριο στο κέντρο της πόλης και αυτή εδώ είναι μια μικρή τοπική γιορτή για τους ντόπιους της πόλης, γι αυτό μάλλον ήμασταν οι μοναδικοί ξένοι στο στενό μπαλκονάκι της ταβέρνας με τα κοτόπουλα. Τα κοτόπουλα δεν άργησαν να εμποτίζονται με αφρούς και πούδρα, ο ψήστης συνεχώς να προσπαθεί να τα προστατέψει, αλλά αδίκως μιας και όλοι ήταν μέσα στο κόλπο, μια συνταγή που θα μπορούσε να εφαρμόσει θα ήταν ψητό κοτόπουλο με πατάτες, αφρό, πούδρα, μπίρα και καλής σας όρεξη.
Πολύ σύντομα η συνέχεια για το τι έγινε το ίδιο βράδυ στο διασημότερο κλάμπ της Κολομβίας.
Δευτέρα 3 Οκτωβρίου 2011
Πέμπτη 26 Μαΐου 2011
Barranquilla ερχόμαστε...
Μετά από μια απουσία σχεδόν 2 μηνών, είμαστε πάλι εδώ για να σας διηγηθούμε την συνέχεια του ταξιδιού μας στην Κολομβία.
Σταμάτησα να γράφω άρθρα από την μέρα που επέστρεψα στην Ελλάδα, δεν ξέρω γιατί, χρειάστηκα πολύ χρόνο για δεχτώ την επιστροφή ή μάλλον ξέρω, κάτι με χάλασε που επέστρεψα και αυτό θα το αποκαλύψω στο τελευταίο άρθρο αυτού του μπλοκ.
'Εχω λάβει αμέτρητα μηνύματα από όλους αυτούς που μας ακολουθούν νοερά, με το εύλογο ερώτημα, είστε καλά;;; Είμαστε όλοι καλά, ο Δημήτρης ταξιδεύει στον κόσμο, ο Νίκος δουλεύει για να καλύψει τις ανάγκες του κι εγώ έχω αφοσιωθεί στο επόμενο ταξίδι μου.
Λοιπόν, είχαμε μείνει στην Καρταχένα και στα νησιά Ροζάριο. Την επόμενη μέρα συμφωνήσαμε να αναχωρήσουμε για την Μπαρανγκίγια, την πόλη που διεξάγεται το μεγαλύτερο καρναβάλι της Λατινικής Αμερικής, μετά τις Βραζιλίας φυσικά.
Εδώ είναι, που όλα αλλάζουν. Το πρωί που ξυπνήσαμε στο διαμέρισμα της μπόκα γκράντε, όλα μας φαίνονταν ήσυχα και ότι ο χρόνος είναι μαζί μας. Οι δύο από την παρέα συμπεριφέρονται λες και θα μείνουμε μερικά χρόνια στην Κολομβία, ενώ εγώ, επειδή είμαι και ο μόνος που μιλάει ισπανικά απο την παρέα, έχω ρωτήσει όσους βλέπω μπροστά μου πως θα πάμε γρήγορα και φτηνά στην Μπαρανγκίγια.
Η Μπαρανγκίγια απέχει από την Καρταχένα περίπου 2 ώρες με αυτοκίνητο ή 4 με λεωφορείο επειδή ο σταθμός των λεωφορείων απέχει απο την πόλη περίπου 1 ώρα!!! Σε καμία περίπτωση δεν θα το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Υπάρχουν οι εξής λύσεις, ένα μικρό πούλμαν αναχωρεί κάθε 2 ώρες για Μπαρανγκίγια και λέγεται puerta-puerta, δηλαδή σε παραλαμβάνει από το ξενοδοχείο σου ή όπου είσαι τέλος πάντων και σε πάει όπου ακριβώς θες να πας. Το κόστος είναι μικρό, περίπου 12 ευρώ το άτομο αλλά, σήμερα είναι η πρώτη μέρα του καρναβαλιού και δεν υπάρχει κανένα διαθέσιμο, έτσι λοιπόν το μόνο που μένει είναι ταξί.
Εκατοντάδες ταξί περνάνε μπροστά από το διαμέρισμα που μένουμε αλλά κανείς δεν θέλει να μας πάει με την τιμή που ζητάω, αλλά για καλή μας τύχη βρίσκουμε κάποιον σε ανάγκη και συμφωνούμε στα 50 ευρώ για 4 άτομα, ναι είμαστε 4 τώρα πια και ο ένας χειρότερος από τον άλλο, χαχαχα.
Στο Μεντεγίν γνωρίσαμε τον Σπύρο, ένα Έλληνα που μας φιλοξένησε στο χόστελ που έχει ανοίξει τον τελευταίο χρόνο όπου και γνωρίσαμε την Ντιάνα Καρολίνα Ρουδίας Μεντόζα. Χτες μας τηλεφώνησε και μας ρώτησε αν μας επιτρέπει να μας ακολουθήσει στο ταξίδι μας και με την ευκαιρία να επισκεφτεί τα βόρια παράλια της Κολομβίας για πρώτη φορά.
Τώρα πια είμαστε 2 που μιλάμε ισπανικά και άλλοι 2 που μιλάνε πολύ μεταξύ τους και απλά ακολουθούν τα δικά μας κανονίσματα.
Στις 12 ακριβώς έχουμε ραντεβού με τον οδηγό του ταξί ακριβώς μπροστά από το διαμέρισμα. Πίνουμε καφέ, τρώμε πρωινό και αρχίσουμε να γεμίζουμε τα σακίδια μας, τα μισά μένουν απ έξω και τα κρεμάμε όπως όπως γύρω από τα σακίδια για να μην αργήσουμε στο ραντεβού με το ταξί στην Καρταχένα της Λοκομβίας. Γιατί Λοκομβία; διότι ο τύπος δεν ήρθε ποτέ, μάλλον βρήκε καλύτερη κούρσα και μας άφησε στα κρύα του λουτρού και τι λουτρού, η θερμοκρασία αγγίζει τους 38 βαθμούς Κελσίου, όλοι ζητάνε τα διπλά από ότι είχαμε συμφωνήσει με τον προηγούμενο και ο χρόνος περνάει με την πιθανότητα να χάσουμε το καρναβάλι...
Τελικά μετά από 3 ώρες περίμενοντας στο στέγαστρο ενός φαστ φουντ συμφωνούμε να μας πάει ένας τύπος με λουλουδιστό πουκάμισο και μουσική στην διαπασών. Στριμώξαμε τα σακίδια στο πορτ παγκάζ εφοδιαστήκαμε με μπόλικο νερό και πήραμε τον δρόμο για την μεγαλύτερη φιέστα της Κολομβίας.
Στην Μπαρανγκίγια τα ξενοδοχεία την εβδομάδα του καρναβαλιού έχουν τιμές εξωφρενικές αλλά και για μας που πάμε την τελευταία στιγμή ακόμα χειρότερα. Ευτυχώς η Ντιάνα έχει μια γνωστή οικογένεια που θα μας φιλοξενήσει στο φτωχικό τους και θα μας βγάλει απο το αδιέξοδο της διαμονής.
Η διαδρομή για την Μπαρανγκίγια τελικά διήρκησε περίπου 3 ώρες και 30 λεπτά μιας και είχαμε μια καθυστέρηση από ένα μπλόκο του στρατού που μας άδειασε τα σακίδια ψάχνοντας για ναρκωτικά ή όπλα και άλλη μια ώρα ώσπου να βρούμε το σπίτι που θα μας φιλοξενούσαν, για ακόμα μια φορά αποδεχτήκαμε ότι οι Κολομβιανοί οδηγούν σαν τρελοί και το διασκεδάζουν.
Από δω και στο εξής θα σας γράφω πιο συχνά μιας και οι αναμνήσεις μου γαργαλάνε το μυαλό και μου λένε, μοίρασε μας και στους άλλους, δεν θα είμαστε εδώ για πάντα.
Σύντομα η συνέχεια για πιο τρελό πάρτι της Κολομβίας...
Σταμάτησα να γράφω άρθρα από την μέρα που επέστρεψα στην Ελλάδα, δεν ξέρω γιατί, χρειάστηκα πολύ χρόνο για δεχτώ την επιστροφή ή μάλλον ξέρω, κάτι με χάλασε που επέστρεψα και αυτό θα το αποκαλύψω στο τελευταίο άρθρο αυτού του μπλοκ.
'Εχω λάβει αμέτρητα μηνύματα από όλους αυτούς που μας ακολουθούν νοερά, με το εύλογο ερώτημα, είστε καλά;;; Είμαστε όλοι καλά, ο Δημήτρης ταξιδεύει στον κόσμο, ο Νίκος δουλεύει για να καλύψει τις ανάγκες του κι εγώ έχω αφοσιωθεί στο επόμενο ταξίδι μου.
Λοιπόν, είχαμε μείνει στην Καρταχένα και στα νησιά Ροζάριο. Την επόμενη μέρα συμφωνήσαμε να αναχωρήσουμε για την Μπαρανγκίγια, την πόλη που διεξάγεται το μεγαλύτερο καρναβάλι της Λατινικής Αμερικής, μετά τις Βραζιλίας φυσικά.
Εδώ είναι, που όλα αλλάζουν. Το πρωί που ξυπνήσαμε στο διαμέρισμα της μπόκα γκράντε, όλα μας φαίνονταν ήσυχα και ότι ο χρόνος είναι μαζί μας. Οι δύο από την παρέα συμπεριφέρονται λες και θα μείνουμε μερικά χρόνια στην Κολομβία, ενώ εγώ, επειδή είμαι και ο μόνος που μιλάει ισπανικά απο την παρέα, έχω ρωτήσει όσους βλέπω μπροστά μου πως θα πάμε γρήγορα και φτηνά στην Μπαρανγκίγια.
Η Μπαρανγκίγια απέχει από την Καρταχένα περίπου 2 ώρες με αυτοκίνητο ή 4 με λεωφορείο επειδή ο σταθμός των λεωφορείων απέχει απο την πόλη περίπου 1 ώρα!!! Σε καμία περίπτωση δεν θα το κάνω αυτό στον εαυτό μου. Υπάρχουν οι εξής λύσεις, ένα μικρό πούλμαν αναχωρεί κάθε 2 ώρες για Μπαρανγκίγια και λέγεται puerta-puerta, δηλαδή σε παραλαμβάνει από το ξενοδοχείο σου ή όπου είσαι τέλος πάντων και σε πάει όπου ακριβώς θες να πας. Το κόστος είναι μικρό, περίπου 12 ευρώ το άτομο αλλά, σήμερα είναι η πρώτη μέρα του καρναβαλιού και δεν υπάρχει κανένα διαθέσιμο, έτσι λοιπόν το μόνο που μένει είναι ταξί.
Εκατοντάδες ταξί περνάνε μπροστά από το διαμέρισμα που μένουμε αλλά κανείς δεν θέλει να μας πάει με την τιμή που ζητάω, αλλά για καλή μας τύχη βρίσκουμε κάποιον σε ανάγκη και συμφωνούμε στα 50 ευρώ για 4 άτομα, ναι είμαστε 4 τώρα πια και ο ένας χειρότερος από τον άλλο, χαχαχα.
Στο Μεντεγίν γνωρίσαμε τον Σπύρο, ένα Έλληνα που μας φιλοξένησε στο χόστελ που έχει ανοίξει τον τελευταίο χρόνο όπου και γνωρίσαμε την Ντιάνα Καρολίνα Ρουδίας Μεντόζα. Χτες μας τηλεφώνησε και μας ρώτησε αν μας επιτρέπει να μας ακολουθήσει στο ταξίδι μας και με την ευκαιρία να επισκεφτεί τα βόρια παράλια της Κολομβίας για πρώτη φορά.
Τώρα πια είμαστε 2 που μιλάμε ισπανικά και άλλοι 2 που μιλάνε πολύ μεταξύ τους και απλά ακολουθούν τα δικά μας κανονίσματα.
Στις 12 ακριβώς έχουμε ραντεβού με τον οδηγό του ταξί ακριβώς μπροστά από το διαμέρισμα. Πίνουμε καφέ, τρώμε πρωινό και αρχίσουμε να γεμίζουμε τα σακίδια μας, τα μισά μένουν απ έξω και τα κρεμάμε όπως όπως γύρω από τα σακίδια για να μην αργήσουμε στο ραντεβού με το ταξί στην Καρταχένα της Λοκομβίας. Γιατί Λοκομβία; διότι ο τύπος δεν ήρθε ποτέ, μάλλον βρήκε καλύτερη κούρσα και μας άφησε στα κρύα του λουτρού και τι λουτρού, η θερμοκρασία αγγίζει τους 38 βαθμούς Κελσίου, όλοι ζητάνε τα διπλά από ότι είχαμε συμφωνήσει με τον προηγούμενο και ο χρόνος περνάει με την πιθανότητα να χάσουμε το καρναβάλι...
Τελικά μετά από 3 ώρες περίμενοντας στο στέγαστρο ενός φαστ φουντ συμφωνούμε να μας πάει ένας τύπος με λουλουδιστό πουκάμισο και μουσική στην διαπασών. Στριμώξαμε τα σακίδια στο πορτ παγκάζ εφοδιαστήκαμε με μπόλικο νερό και πήραμε τον δρόμο για την μεγαλύτερη φιέστα της Κολομβίας.
Στην Μπαρανγκίγια τα ξενοδοχεία την εβδομάδα του καρναβαλιού έχουν τιμές εξωφρενικές αλλά και για μας που πάμε την τελευταία στιγμή ακόμα χειρότερα. Ευτυχώς η Ντιάνα έχει μια γνωστή οικογένεια που θα μας φιλοξενήσει στο φτωχικό τους και θα μας βγάλει απο το αδιέξοδο της διαμονής.
Η διαδρομή για την Μπαρανγκίγια τελικά διήρκησε περίπου 3 ώρες και 30 λεπτά μιας και είχαμε μια καθυστέρηση από ένα μπλόκο του στρατού που μας άδειασε τα σακίδια ψάχνοντας για ναρκωτικά ή όπλα και άλλη μια ώρα ώσπου να βρούμε το σπίτι που θα μας φιλοξενούσαν, για ακόμα μια φορά αποδεχτήκαμε ότι οι Κολομβιανοί οδηγούν σαν τρελοί και το διασκεδάζουν.
Από δω και στο εξής θα σας γράφω πιο συχνά μιας και οι αναμνήσεις μου γαργαλάνε το μυαλό και μου λένε, μοίρασε μας και στους άλλους, δεν θα είμαστε εδώ για πάντα.
Σύντομα η συνέχεια για πιο τρελό πάρτι της Κολομβίας...
Τετάρτη 6 Απριλίου 2011
Καραϊβική: Νησιά Ροζάριο
Τα βόρια παράλια της Κολομβίας βρέχονται από τον Ατλαντικό ωκεανό και την Καραϊβική θάλασσα, και το καλύτερο που έχεις να κάνεις όταν βρεθείς εκεί, είναι να βουτήξεις στα καταγάλανα νερά, της διασημότερης θάλασσας στον κόσμο.
Από την πόλη της Καρταχένα, οι όμορφες και τροπικές παραλίες απέχουν περίπου 20 χιλιόμετρα και σίγουρα σε ανταμείβουν με την εξωτική ομορφιά τους και τα αστραφτερά τυρκουάζ νερά. Επιλέξαμε να πάρουμε το καραβάκι και να κάνουμε την κρουαζιέρα από το λιμάνι της Bocagrande και προορισμό τα νησιά Ροζάριο και κατόπιν να αποβιβαστούμε στην Baru, μια περιοχή όπου βρίσκεται η playa blanca( λευκή παραλία). Η άφιξη μας στο λιμάνι ήταν στις οχτώ και τέταρτο το πρωί, έπρεπε να βρισκόμασταν εκεί τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα για να βρούμε εισιτήριο, αλλά τελικά υπάρχουν πολλές επιλογές από την πληθώρα πλοίων και βαρκών που κάνουν την συγκεκριμένη κρουαζιέρα καθημερινά.
Το πλοίο που θα μας μετέφερε στην εξωτική Καραϊβική, ήταν ένα πλοιάριο, χωρητικότητας 70 περίπου ατόμων, εξοπλισμένο με όλες τις ανέσεις για μια ημερήσια θαλάσσια εκδρομή, την μουσική στην διαπασών, μικροπωλητές να προσφέρουν τυρόπιτες και παγωτά και την Σαλώμη να κάνεις το χορευτικό της για μια παρέα ηλικιωμένων που υποθέτω ότι έκαναν μια απόδραση από την καθημερινότητα.
Το σημαντικότερο για αυτή την κρουζιέρα, ήταν το αντιλιακό. Ο ήλιος κοντά στον ισημερινό είναι καυτός και δεν κάνει σε κανένα χάρες, κι εμείς ακόμα μοιάζουμε με εσκιμώους ανάμεσα στους ντόπιους, καλύτερα που δεν έχω πιεί ακόμα καφέ, παρά να είχα ξεχάσει το αντιλιακό, διότι τα 2/3 της διαδρομής τα περάσαμε έξω, στην κουβέρτα του πλοίου κάτω απο τον ήλιο κάνοντας παρέα στα δελφίνια που μας συνόδεψαν αξιοπρεπώς.
Από την πόλη της Καρταχένα, οι όμορφες και τροπικές παραλίες απέχουν περίπου 20 χιλιόμετρα και σίγουρα σε ανταμείβουν με την εξωτική ομορφιά τους και τα αστραφτερά τυρκουάζ νερά. Επιλέξαμε να πάρουμε το καραβάκι και να κάνουμε την κρουαζιέρα από το λιμάνι της Bocagrande και προορισμό τα νησιά Ροζάριο και κατόπιν να αποβιβαστούμε στην Baru, μια περιοχή όπου βρίσκεται η playa blanca( λευκή παραλία). Η άφιξη μας στο λιμάνι ήταν στις οχτώ και τέταρτο το πρωί, έπρεπε να βρισκόμασταν εκεί τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα για να βρούμε εισιτήριο, αλλά τελικά υπάρχουν πολλές επιλογές από την πληθώρα πλοίων και βαρκών που κάνουν την συγκεκριμένη κρουαζιέρα καθημερινά.
Το πλοίο που θα μας μετέφερε στην εξωτική Καραϊβική, ήταν ένα πλοιάριο, χωρητικότητας 70 περίπου ατόμων, εξοπλισμένο με όλες τις ανέσεις για μια ημερήσια θαλάσσια εκδρομή, την μουσική στην διαπασών, μικροπωλητές να προσφέρουν τυρόπιτες και παγωτά και την Σαλώμη να κάνεις το χορευτικό της για μια παρέα ηλικιωμένων που υποθέτω ότι έκαναν μια απόδραση από την καθημερινότητα.
Το σημαντικότερο για αυτή την κρουζιέρα, ήταν το αντιλιακό. Ο ήλιος κοντά στον ισημερινό είναι καυτός και δεν κάνει σε κανένα χάρες, κι εμείς ακόμα μοιάζουμε με εσκιμώους ανάμεσα στους ντόπιους, καλύτερα που δεν έχω πιεί ακόμα καφέ, παρά να είχα ξεχάσει το αντιλιακό, διότι τα 2/3 της διαδρομής τα περάσαμε έξω, στην κουβέρτα του πλοίου κάτω απο τον ήλιο κάνοντας παρέα στα δελφίνια που μας συνόδεψαν αξιοπρεπώς.
Μερικά από τα νησιά Ροζάριο είναι ιδιωτικά και απαγορεύεται η αποβίβαση, όλα είναι μικρά νησάκια κοντά στην ακτή, γεμάτα κέδρους και φοίνικες και όσα είναι πολύ μικρά και δεν πάνε άνθρωποι, ακόμα, είναι σαν κομμάτια από το παζλ του παραδείσου. Δύο ώρες μετά την αναχώρηση μας από το λιμάνι της Καρταχένα, ο καπετάνιος ετοιμάζει να πλευρίσει ίσως το μεγαλύτερο νησί που έχουμε δει έως τώρα για να παραμείνουμε εκεί για μία ώρα περίπου. Οι περισσότεροι δεν θέλαμε να περιμένουμε το πλήθος να αποβιβαστεί και μίας και δεν υπήρχε ούτε δείγμα παραλίας, βουτήξαμε απο το πλοίο λίγα μέτρα απο το φράγμα με τα δελφίνια και τα νέρα να έχουν την ιδανική θερμοκρασία για εμάς τους ζεσταμένους.
Η μόνη δραστηριότητα στο νησί είναι ένα μικρό Δελφινάριο, όπου πληρώνοντας ένα εισιτήριο περίπου 6-7 ευρώ, θα δεις μια μικρή επίδειξη με τα δελφίνια να κάνουν ότι τους λένε οι εκπαιδευτές τους, πολλοί ψαράδες-μικροπωλητές πουλάνε γαρίδες και άλλες νοστιμιές του ωκεανού προσπαθώντας να σε πείσουν ότι αυτό που θα σου προσφέρουν είναι καλύτερο και από το viagra!.
Κολυμπούσαμε μέχρι την στιγμή που μας φώναξαν για να αποχωρήσουμε με προορισμό την playa blanca, είναι μια παραλία όπως αυτές που βλέπουμε στα καρτ-ποστάλ, το γεύμα το έχουμε προπληρώσει, φρέσκο ψάρι με τα συνοδευτικά του, εν το μεταξύ δεκάδες μαύρες κυρίες με τις άσπρες κελεμπίες προσφέρουν μασάζ στα πόδια και άλλοι τόσοι πουλάνε βραχιόλια και κρεμαστά από τα πιο σπάνια κοχύλια της Καραϊβικής, τι να κάνουμε, βρισκόμαστε στην Λοκομβία.
Η μόνη δραστηριότητα στο νησί είναι ένα μικρό Δελφινάριο, όπου πληρώνοντας ένα εισιτήριο περίπου 6-7 ευρώ, θα δεις μια μικρή επίδειξη με τα δελφίνια να κάνουν ότι τους λένε οι εκπαιδευτές τους, πολλοί ψαράδες-μικροπωλητές πουλάνε γαρίδες και άλλες νοστιμιές του ωκεανού προσπαθώντας να σε πείσουν ότι αυτό που θα σου προσφέρουν είναι καλύτερο και από το viagra!.
Κολυμπούσαμε μέχρι την στιγμή που μας φώναξαν για να αποχωρήσουμε με προορισμό την playa blanca, είναι μια παραλία όπως αυτές που βλέπουμε στα καρτ-ποστάλ, το γεύμα το έχουμε προπληρώσει, φρέσκο ψάρι με τα συνοδευτικά του, εν το μεταξύ δεκάδες μαύρες κυρίες με τις άσπρες κελεμπίες προσφέρουν μασάζ στα πόδια και άλλοι τόσοι πουλάνε βραχιόλια και κρεμαστά από τα πιο σπάνια κοχύλια της Καραϊβικής, τι να κάνουμε, βρισκόμαστε στην Λοκομβία.
Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011
Καρταχένα Μέρος δεύτερο.
Εξουθενωμένοι απο την ζέστη και απελπιστικά πεινασμένοι, ρωτάμε την σπιτονοικοκοιρά που μπορούμε να φάμε κάπου κοντά και φτηνά, μου υπόδειξε ένα τοπικό εστιατόριο με τοπική κουζίνα προσφέροντας πολύ καλές τιμές, νομίζω οτι δεν το βρήκαμε ποτέ κι αν ήταν αυτο στο οποίο φάγαμε, οι τιμές του ήταν διπλάσιες απο εκείνες που μας είπε. Πολλά απο τα τοπικά εστιατόρια σε όλη την χώρα προσφέρουν φαγητό σε ντόπιους και ξένους με μόλις 2 ευρώ. Το μενού περιέχει ένα πιάτο με ρύζι, φασόλια, μπανάνα τηγανητή, λίγη σαλάτα και μια μερίδα κρέας( κοτόπουλο, χοιρινό ή μοσχάρι) περίπου στα 120 γραμμάρια, οι περισσότεροι προσφέρουν στην αρχή μια σούπα(πεντανόστιμη) και φυσικό χυμό από λάιμς. Όλα αυτά είναι αρκετά για να χορτάσεις, αρκεί όμως να τα πληρώσεις αναλόγως.
Στην BocaGrande, στην καλή περιοχή της Καρταχένας, εκεί όπου τα πανύψηλα κτήρια ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, τα πολυκαταστήματα και τα τεράστια Σούπερ-μάρκετ κάνουν την εμφάνισης τους για εκείνους που διαθέτουν χρήματα, όλα είναι ακριβότερα και πιο σύγχρονα, η φασαρία όμως στους πολυσύχναστους δρόμους μέχρι περίπου στις 10 το βράδυ μας έκανε να θέλουμε να κυκλοφορούμε μόνο στην παλιά πόλη, όπως και άλλοι χιλιάδες επισκέπτες.
Η Καρταχένα είναι βασικός προορισμός για αυτούς που ταξιδεύουν στην Κολομβία, την συστήνουν όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, αλλά για μένα ένα 2μερο θα ήταν αρκετό. Πολλοί από τους 'ξένους' ήταν από τις Ηνωμένες πολιτείες, όπου για αυτούς είναι πάρα πολύ κοντά και μπορούν άνετα να πεταχτούν για το Σαββατοκύριακο.
Βράδιασε στην πόλη, το διαμέρισμα που βρήκαμε ήταν παραπάνω από άνετο και για μεγάλη μου τύχη, κάποιος είχε αφήσει το μόντεμ του ξεκλείδωτο. Η ώρα που μπορείς να βγεις στην πόλη είναι γύρω στις δέκα το βράδυ, τότε αρχίζει να έχει ενδιαφέρον από την πλευρά διασκέδασης, πολλά μπαρ και μικρά κλαμπ, εγώ θα τα ονόμαζα όλα μπαρ, είναι στην διάθεση μας για να το ρίξουμε και λίγο έξω.
Όλα βρίσκονται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, άρα οι βόλτες και οι περασάδες έδιναν και έπαιρναν. Στα καλά μπαρ οι ξένοι πληρώνουν είσοδο με ποτό, περίπου στα 4 ευρώ αλλά το σέρβις παραμένει αργό και υπομονετικό. Οι Κολομβιανοί δεν βγαίνουν μόνο για πιουν, αυτό μπορούν να το κάνουν και στο σπίτι ή σε ένα παγκάκι στην πλατεία, ο κύριος λόγος είναι να χορέψουν και να φλερτάρουν, αλλά όταν λέμε χορό, εννοούμε χορό. Μπαγιανάτο, λέγεται ο παραδοσιακός χορός των costenios, είναι όπως έχουν την Salsa οι Κουβανοί, και οι Κολομβιανοί έχουν την δική τους Salsa, και άλλους χορούς πολλούς και ειδικά τώρα που πλησιάζει το καρναβάλι δεν τους σταματάει τίποτα, όπως έχω γράψει και στο τίτλο του μπλόγκ, βρισκόμαστε στην Λοκομβία, στην χώρα των τρελών.
Όσοι βρεθείτε στην Καρταχένα να έχετε υπόψιν ότι τα ταξί δεν χρησιμοποιούν ταξίμετρο, όλα γίνονται με συμφωνία, πόσο θέλετε να μας πάτε..εκεί; Για όλα τις διαδρομές όμως υπάρχουν συγκεκριμένες ταρίφες και αν σας πούνε ότι το βράδυ έχει διαφορετική ταρίφα μην πέσετε στην παγίδα, έτσι κι αλλιώς πάντα το συμφωνηθέν ποσό είναι υπέρ του οδηγού.
Την επόμενη μέρα την αφιερώσαμε στον Θεό Μορφέα, λίγη ξεκούραση είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν, μιας και τα βράδια δεν τα αφήνουμε να πάνε χαμένα, προτιμήσαμε να παραμείνουμε στο διαμέρισμα, να ψωνίσουμε από τον κοντινότερο μάρκετ και να μαγειρέψουμε ότι μας είχε λείψει.
Την επομένη αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε, αφού η παραλία εδώ είναι τόσο απαίσια και άσχημη, κουβέντες ντόπιων αυτές, που θα μπορούμε να δροσιστούμε από την τροπική ζέστη και γεμάτη υγρασία ατμόσφαιρα. Όλες μας πρότειναν την playa blanca, αλλά εμείς θέλαμε κάτι πιο ντόπιο και ήσυχο, δεν υπάρχει τελικά. Όλα τις καλές περιοχές τις εκμεταλλεύονται ιδιώτες, όπου για να πας πρέπει να πληρώσεις, αλλά η νοοτροπία έχει ως εξής, απο την στιγμή που έχεις δολάριο ή ευρώ για αυτούς είσαι πλούσιος άρα βαράνε και τις τιμές σαν να είναι τα ευρώ κουλούρια. Τελικά πήγαμε στην μαρίνα από όπου αναχωρούν τα πλοιάρια, πήραμε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν και είπαμε να πάρουμε την τελική απόφαση αύριο το πρωί.
Το βραδύ ξανά στα γνώριμα πια στέκια, μια μπυρίτσα για να δροσιστούμε και πιο αργά λίγο aguardiente θα μας φτιάξει την όρεξη για να λικνιστούμε στους ρυθμούς της salsa κάτω απο ένα ολόγιομο φεγγάρι....
Την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε για τα εξωτικά νησιά Ροζάριο με τα κρυστάλλινα καταγάλανα νερά.
Στην BocaGrande, στην καλή περιοχή της Καρταχένας, εκεί όπου τα πανύψηλα κτήρια ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια, τα πολυκαταστήματα και τα τεράστια Σούπερ-μάρκετ κάνουν την εμφάνισης τους για εκείνους που διαθέτουν χρήματα, όλα είναι ακριβότερα και πιο σύγχρονα, η φασαρία όμως στους πολυσύχναστους δρόμους μέχρι περίπου στις 10 το βράδυ μας έκανε να θέλουμε να κυκλοφορούμε μόνο στην παλιά πόλη, όπως και άλλοι χιλιάδες επισκέπτες.
Η Καρταχένα είναι βασικός προορισμός για αυτούς που ταξιδεύουν στην Κολομβία, την συστήνουν όλοι οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, αλλά για μένα ένα 2μερο θα ήταν αρκετό. Πολλοί από τους 'ξένους' ήταν από τις Ηνωμένες πολιτείες, όπου για αυτούς είναι πάρα πολύ κοντά και μπορούν άνετα να πεταχτούν για το Σαββατοκύριακο.
Βράδιασε στην πόλη, το διαμέρισμα που βρήκαμε ήταν παραπάνω από άνετο και για μεγάλη μου τύχη, κάποιος είχε αφήσει το μόντεμ του ξεκλείδωτο. Η ώρα που μπορείς να βγεις στην πόλη είναι γύρω στις δέκα το βράδυ, τότε αρχίζει να έχει ενδιαφέρον από την πλευρά διασκέδασης, πολλά μπαρ και μικρά κλαμπ, εγώ θα τα ονόμαζα όλα μπαρ, είναι στην διάθεση μας για να το ρίξουμε και λίγο έξω.
Όλα βρίσκονται σε ακτίνα ενός χιλιομέτρου, άρα οι βόλτες και οι περασάδες έδιναν και έπαιρναν. Στα καλά μπαρ οι ξένοι πληρώνουν είσοδο με ποτό, περίπου στα 4 ευρώ αλλά το σέρβις παραμένει αργό και υπομονετικό. Οι Κολομβιανοί δεν βγαίνουν μόνο για πιουν, αυτό μπορούν να το κάνουν και στο σπίτι ή σε ένα παγκάκι στην πλατεία, ο κύριος λόγος είναι να χορέψουν και να φλερτάρουν, αλλά όταν λέμε χορό, εννοούμε χορό. Μπαγιανάτο, λέγεται ο παραδοσιακός χορός των costenios, είναι όπως έχουν την Salsa οι Κουβανοί, και οι Κολομβιανοί έχουν την δική τους Salsa, και άλλους χορούς πολλούς και ειδικά τώρα που πλησιάζει το καρναβάλι δεν τους σταματάει τίποτα, όπως έχω γράψει και στο τίτλο του μπλόγκ, βρισκόμαστε στην Λοκομβία, στην χώρα των τρελών.
Όσοι βρεθείτε στην Καρταχένα να έχετε υπόψιν ότι τα ταξί δεν χρησιμοποιούν ταξίμετρο, όλα γίνονται με συμφωνία, πόσο θέλετε να μας πάτε..εκεί; Για όλα τις διαδρομές όμως υπάρχουν συγκεκριμένες ταρίφες και αν σας πούνε ότι το βράδυ έχει διαφορετική ταρίφα μην πέσετε στην παγίδα, έτσι κι αλλιώς πάντα το συμφωνηθέν ποσό είναι υπέρ του οδηγού.
Την επόμενη μέρα την αφιερώσαμε στον Θεό Μορφέα, λίγη ξεκούραση είναι αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν, μιας και τα βράδια δεν τα αφήνουμε να πάνε χαμένα, προτιμήσαμε να παραμείνουμε στο διαμέρισμα, να ψωνίσουμε από τον κοντινότερο μάρκετ και να μαγειρέψουμε ότι μας είχε λείψει.
Την επομένη αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε, αφού η παραλία εδώ είναι τόσο απαίσια και άσχημη, κουβέντες ντόπιων αυτές, που θα μπορούμε να δροσιστούμε από την τροπική ζέστη και γεμάτη υγρασία ατμόσφαιρα. Όλες μας πρότειναν την playa blanca, αλλά εμείς θέλαμε κάτι πιο ντόπιο και ήσυχο, δεν υπάρχει τελικά. Όλα τις καλές περιοχές τις εκμεταλλεύονται ιδιώτες, όπου για να πας πρέπει να πληρώσεις, αλλά η νοοτροπία έχει ως εξής, απο την στιγμή που έχεις δολάριο ή ευρώ για αυτούς είσαι πλούσιος άρα βαράνε και τις τιμές σαν να είναι τα ευρώ κουλούρια. Τελικά πήγαμε στην μαρίνα από όπου αναχωρούν τα πλοιάρια, πήραμε όλες τις πληροφορίες που χρειαζόμασταν και είπαμε να πάρουμε την τελική απόφαση αύριο το πρωί.
Το βραδύ ξανά στα γνώριμα πια στέκια, μια μπυρίτσα για να δροσιστούμε και πιο αργά λίγο aguardiente θα μας φτιάξει την όρεξη για να λικνιστούμε στους ρυθμούς της salsa κάτω απο ένα ολόγιομο φεγγάρι....
Την επόμενη μέρα αναχωρήσαμε για τα εξωτικά νησιά Ροζάριο με τα κρυστάλλινα καταγάλανα νερά.
Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011
Τροπική ζέστη στην Καρταχένα
Αναχωρώντας από το Μεντεγίν για να πάμε στην Καρταχένα της Κολομβίας, βάζουμε τα χοντρά ρούχα στον πάτο του σακίδιου μας, και μετά από μιάμιση ώρα πτήσης με ένα σχετικά μικρό αεροπλάνο της copa air συναντάμε το τροπικό κλίμα της Καραϊβικής.
Η Καρταχένα είναι μεγάλη και μικρή ταυτόχρονα, σαν επισκέπτης σε λίγες μέρες αυτή η πόλη σου έχει αποκαλυφθεί και τότε νιώθεις την διαφορετικότητα των costenios, έτσι αποκαλούνται όσοι μένουν στις ακτές της χώρας.
Όλα είναι πιο χαλαρά πιο ζεστά και πιο τουριστικά. Η Καρταχένα και πολλές άλλες παραλιακές πόλεις της Κολομβίας διατηρούν τον τουρισμό όλο τον χρόνο εξαιτίας του κλίματος και της τροπικής ζέστης. Η παλιά πόλη είναι το βασικότερο αξιοθέατο, πολύ γραφική και γεμάτη ζωή μέρα νύχτα, το κακό είναι ότι με τόσο τουρισμό, σχεδόν όλα έχουν διπλάσιες τιμές από το Μεντεγίν.
Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, η μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας από το Μεντεγίν αφήνει ένα χαμόγελο και στους τρείς μας. Μετά από είκοσι λεπτά παίρνουμε τα σακίδια και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο και να βρούμε ταξί προς την πόλη. Το αεροδρόμιο της Καρταχένα είναι μόλις 5 λεπτά απο το κέντρο και κοστίζει μόνο 4 ευρώ, περίπου 4 χιλιάδες πέσος. Το μόνο κακό ήταν ότι φτάσαμε μεσημέρι και η ζέστη μας κούρασε αρκετά μέχρι να βρούμε κάπου να μείνουμε. Τελικά μετά από 2 ώρες ψάξιμο και αφού φάγαμε το μεσημεριανό μας τραβήξαμε για την bocagrange, μια περιοχή λίγο έξω από το κέντρο, διότι όλα τα χόστελ στην παλιά πόλη της Καρταχένας, ήταν γεμάτα.
Η bocagrande = μεγάλο στόμα, είναι μία από της αναπτυγμένες τουριστικά περιοχές της Καρταχένας
και είναι η περιοχή που διαθέτει παραλία, καμία όμως σχέση με της φωτογραφίες που είχα δει, έτσι αν θέλεις παραλία πρέπει να πάς στην playa blanca, είναι περίπου 40 λεπτά από την Καρταχένα με αυτοκίνητο ή μηχανάκι και κοστίζει 15,000 πέσος και η άλλη εναλλακτική, όπου κάναμε εμείς, είναι ημερήσια κρουαζιέρα από την Καρταχένα όπου πάς στα νησιά Ροζάριο και στην playa blanca με το λιγότερο 50,000 πέσος με φαγητό, προτιμήστε το πρώτο κατά την γνώμη μου.
Την επόμενη μέρα που ξυπνήσαμε, θέλαμε να μείνουμε κάπου πιο ύσηχα, το χόστελ που είχαμε βρει ήταν ακριβώς πάνω σε μία λεωφόρο και η μουσική, η τηλεόραση και ο ανεμιστήρας στο σαλόνι μας είχαν προκαλέσει τάσεις φυγής. Ο Δημήτρης και ο Νίκος αποφάσισαν να πάρουν τους δρόμους με σκοπό να βρουν ένα διαμέρισμα σε λογική τιμή. Μετά από περίπου 5 ώρες μπαίνουμε στο τελευταίο διαμέρισμα και μάλλον το καλύτερο από όσα είδαμε. Όλα έχουν να κάνουν το πόσο θέλεις να πληρώσεις σε αυτή την χώρα, το παζάρι είναι απαραίτητο και οποιαδήποτε συναλλαγή.
συνεχίζεται...
Η Καρταχένα είναι μεγάλη και μικρή ταυτόχρονα, σαν επισκέπτης σε λίγες μέρες αυτή η πόλη σου έχει αποκαλυφθεί και τότε νιώθεις την διαφορετικότητα των costenios, έτσι αποκαλούνται όσοι μένουν στις ακτές της χώρας.
Όλα είναι πιο χαλαρά πιο ζεστά και πιο τουριστικά. Η Καρταχένα και πολλές άλλες παραλιακές πόλεις της Κολομβίας διατηρούν τον τουρισμό όλο τον χρόνο εξαιτίας του κλίματος και της τροπικής ζέστης. Η παλιά πόλη είναι το βασικότερο αξιοθέατο, πολύ γραφική και γεμάτη ζωή μέρα νύχτα, το κακό είναι ότι με τόσο τουρισμό, σχεδόν όλα έχουν διπλάσιες τιμές από το Μεντεγίν.
Κατεβαίνοντας από το αεροπλάνο, η μεγάλη διαφορά θερμοκρασίας από το Μεντεγίν αφήνει ένα χαμόγελο και στους τρείς μας. Μετά από είκοσι λεπτά παίρνουμε τα σακίδια και κατευθυνόμαστε προς την έξοδο και να βρούμε ταξί προς την πόλη. Το αεροδρόμιο της Καρταχένα είναι μόλις 5 λεπτά απο το κέντρο και κοστίζει μόνο 4 ευρώ, περίπου 4 χιλιάδες πέσος. Το μόνο κακό ήταν ότι φτάσαμε μεσημέρι και η ζέστη μας κούρασε αρκετά μέχρι να βρούμε κάπου να μείνουμε. Τελικά μετά από 2 ώρες ψάξιμο και αφού φάγαμε το μεσημεριανό μας τραβήξαμε για την bocagrange, μια περιοχή λίγο έξω από το κέντρο, διότι όλα τα χόστελ στην παλιά πόλη της Καρταχένας, ήταν γεμάτα.
Η bocagrande = μεγάλο στόμα, είναι μία από της αναπτυγμένες τουριστικά περιοχές της Καρταχένας
και είναι η περιοχή που διαθέτει παραλία, καμία όμως σχέση με της φωτογραφίες που είχα δει, έτσι αν θέλεις παραλία πρέπει να πάς στην playa blanca, είναι περίπου 40 λεπτά από την Καρταχένα με αυτοκίνητο ή μηχανάκι και κοστίζει 15,000 πέσος και η άλλη εναλλακτική, όπου κάναμε εμείς, είναι ημερήσια κρουαζιέρα από την Καρταχένα όπου πάς στα νησιά Ροζάριο και στην playa blanca με το λιγότερο 50,000 πέσος με φαγητό, προτιμήστε το πρώτο κατά την γνώμη μου.
Την επόμενη μέρα που ξυπνήσαμε, θέλαμε να μείνουμε κάπου πιο ύσηχα, το χόστελ που είχαμε βρει ήταν ακριβώς πάνω σε μία λεωφόρο και η μουσική, η τηλεόραση και ο ανεμιστήρας στο σαλόνι μας είχαν προκαλέσει τάσεις φυγής. Ο Δημήτρης και ο Νίκος αποφάσισαν να πάρουν τους δρόμους με σκοπό να βρουν ένα διαμέρισμα σε λογική τιμή. Μετά από περίπου 5 ώρες μπαίνουμε στο τελευταίο διαμέρισμα και μάλλον το καλύτερο από όσα είδαμε. Όλα έχουν να κάνουν το πόσο θέλεις να πληρώσεις σε αυτή την χώρα, το παζάρι είναι απαραίτητο και οποιαδήποτε συναλλαγή.
συνεχίζεται...
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)